مبتلایان به بیماری دیابت که بدن‌شان از ساخت انسولین عاجز است، بیش از هر کس دیگری اهمیت وجود این هورمون را در ‏بدن درک می‌کنند. در افراد دیابتی سوخت و ساز گلوکز در بدن دچار اختلال می‌شود و سطح قند در پلاسمای خون ‏افزایش می‌یابد. در این حالت رگ‌های ریز اعضا و جوارح داخلی بدن منهدم شده و این اختلال خصوصاً روی اعضایی ‏چون کلیه‌ها و چشم‌ها اثرات تخریبی جبران ناپذیری به جای می‌گذارد. برای افرادی که بدن‌شان توانایی تولید انسولین را از ‏دست داده تنها راه برای داشتن یک زندگی نرمال تزریق این هورمون به شکل روزانه است و شاید باور نکنید که این مهم تا ‏همین یک قرن پیش میسر نبود. یعنی دقیقا تا 98‌سال پیش در چنین روزی، برابر یازدهم ژانویه 1922 میلادی که فردریک ‏بنتینگ، پزشک و زیست‌شناس کانادایی برای نخستین بار داروی انسولین را بر روی انسان با موفقیت آزمایش کرد. ‏بنتینگ چهاردهم نوامبر 1891 در یکی از شهرهای ایالت انتاریو به دنیا آمد و پس از زنده بیرون آمدن از صحنه جنگ جهانی ‏اول، طی سال‌های 1919 تا 1922 تحصیلات ناتمام خود را در رشته جراحی استخوان با موفقیت به پایان رساند. اما همه ‏اینها در برابر بزرگ‌ترین حرکت او و شاید یکی از مهم‌ترین دستاوردهای بشری در حیطه علم پزشکی یعنی کشف انسولین ‏تقریباً هیچ محسوب می‌شود. کشف بنتینگ باعث نجات انسان‌های بی‌شماری از مرگ زودهنگام و گاهی دردناک شد و جایزه ‏نوبل پزشکی‌سال 1923 میلادی را برایش به ارمغان آورد.  ‏