مبتلایان به بیماری دیابت که بدن‌شان از ساخت انسولین عاجز است، بیش از هر کس دیگری اهمیت وجود این هورمون را در بدن درک می‌کنند. در افراد دیابتی سوخت و ساز گلوکز در بدن دچار اختلال می‌شود و سطح قند در پلاسمای خون افزایش می‌یابد. در این حالت رگ‌های ریز اعضا و جوارح داخلی بدن منهدم شده و این اختلال خصوصاً روی اعضایی چون کلیه‌ها و چشم‌ها اثرات تخریبی جبران ناپذیری به جای می‌گذارد. برای افرادی که بدن‌شان توانایی تولید انسولین را از دست داده تنها راه برای داشتن یک زندگی نرمال تزریق این هورمون به شکل روزانه است و شاید باور نکنید که این مهم تا همین یک قرن پیش میسر نبود. یعنی دقیقا تا 98سال پیش در چنین روزی، برابر یازدهم ژانویه 1922 میلادی که فردریک بنتینگ، پزشک و زیست‌شناس کانادایی برای نخستین بار داروی انسولین را بر روی انسان با موفقیت آزمایش کرد. بنتینگ چهاردهم نوامبر 1891 در یکی از شهرهای ایالت انتاریو به دنیا آمد و پس از زنده بیرون آمدن از صحنه جنگ جهانی اول، طی سال‌های 1919 تا 1922 تحصیلات ناتمام خود را در رشته جراحی استخوان با موفقیت به پایان رساند. اما همه اینها در برابر بزرگ‌ترین حرکت او و شاید یکی از مهم‌ترین دستاوردهای بشری در حیطه علم پزشکی یعنی کشف انسولین تقریباً هیچ محسوب می‌شود. کشف بنتینگ باعث نجات انسان‌های بی‌شماری از مرگ زودهنگام و گاهی دردناک شد و جایزه نوبل پزشکی‌سال 1923 میلادی را برایش به ارمغان آورد.