‏«...مردی بود سلیم‌النفس و با مناعت طبع. هرگز در طول مدت زندگی‌اش به خاطر مال دنیا و مسائل مادی به کسی کُرنش ‏نکرد و به این خاطر مدح کسی را نگفت. از همه تعریف و تمجید می‌کرد و همه را با نام خیر یاد می‌کرد، شاید کسی به ‏خاطر نداشته باشد که او حتی یک بار از کسی گلایه کند یا از کسی بد بگوید. او حتی اگر از کسی رنجشی می‌دید و خاطرش ‏آزرده می‌شد، این رنج و آزردگی را با سکوت بزرگوارانه‌ای تحمل می‌کرد. تاج از استادانش با احترام فراوانی یاد می‌کرد. با ‏دوستانش با مهربانی و عطوفت رفتار می‌کرد و حتی تا آخرین روزهای عمرش به اغلب دوستانش سرکشی و احوالپرسی ‏می‌کرد. او با شاگردانش نیز عطوف و مهربان بود و مانند پدری خود را موظف به غمخواری آنان می‌دانست...» متنی که ‏خواندید بخشی از صحبت‌های استاد محمدرضا شجریان بود در توصیف جلال‌الدین تاج، معروف به تاج اصفهانی، خواننده ‏موسیقی سنتی ایرانی. امروز مصادف است با سی‌وهفتمین سالروز درگذشت این خواننده شهیر که 12 آذر 1360 در ‏اصفهان درگذشت و در تخت فولاد به خاک سپرده شد.‏