شهروند| یکی از اتفاقات ویژه لیگ شانزدهم خداحافظی برخی از بازیکنان قدیمی از فوتبال است. بازیکنانی که هرکدام در روزهای اوج خود ستاره بودند اما بالاخره به پایان راه نزدیک شدند و ناچار به خداحافظی از فوتبال. به همین بهانه به واکاوی دلایل این خداحافظی‌های غم‌انگیز و غریبانه پرداختیم.
سریال خداحافظی
در سال‌های اخیر بازیکنان زیادی در فوتبال ایران خداحافظی‌های غم انگیزی از فوتبال داشته‌اند. اگر به حافظه خود در 2 دهه اخیر مراجعه کنید، می‌بینید که تقریبا هیچ‌کدام از ستاره‌های فوتبال ایران خداحافظی باشکوهی نداشته‌اند و اغلب آنها نتوانستند با پیراهن تیم مورد علاقه‌شان از فوتبال کنار بروند. البته این پدیده در فوتبال ایران همیشگی بوده و متولد سال‌های اخیر نیست. رجوع به تاریخ فوتبال ایران نشان می‌دهد کسانی مثل علی پروین و ناصر حجازی هم که لقب اسطوره را با خود یدک می‌کشیدند و سرآمد تاریخ پرسپولیس و استقلال هستند، هرگز خداحافظی‌ای در شأن نام و افتخاراتشان نداشتند. وقتی در فوتبال ایران می‌بینیم بزرگانی چون پروین و حجازی بازی خداحافظی ندارند، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم برای بقیه بازیکنان هم مراسمی درخور نام آنها برگزار شود.
ستاره‌های غریب
در سال‌های اخیر خداحافظی‌های غم‌انگیزی در فوتبال ایران داشته‌ایم. بازیکنانی بوده‌اند که کوله‌باری از افتخار و محبوبیت داشته‌اند اما هرچه صبر کردند کسی نیامد دستشان را بگیرد و برای یک بازی خداحافظی آبرومند آماده کند. اکثر این بازیکنان در سال‌های اخیر مجبور شدند با دل‌نوشته‌ای غمناک و پر از طعنه به دیگران فوتبال را کنار بگذارند. اگر بخواهیم از ستاره‌های تیم‌ملی در دهه 70 و 80 شروع کنیم، می‌بینیم که آنها خداحافظی غریبانه‌ای از فوتبال داشته‌اند. علی دایی با اینکه در سال‌های آخر فوتبالش برای پرسپولیس بازی کرد اما نتوانست با پیراهن این تیم از فوتبال خداحافظی کند. او به دلیل دلخوری‌هایش از بازیکنان تیم‌ملی بعد از جام‌جهانی آلمان با پیراهن تیم‌ملی هم خداحافظی نکرد تا در سال 85 که مربی - بازیکن سایپا بود با قهرمانی این تیم از فوتبال کنار رفت. کریم باقری هم در پرسپولیسی خداحافظی کرد که علی دایی سرمربی بود و آن‌قدر همبازی‌اش را نیمکت‌نشین کرد تا او تصمیم به خداحافظی غریبانه گرفت. مهدی مهدوی‌کیا، ستاره بی‌بدیل فوتبال ایران هم به‌گونه‌ای از فوتبال خداحافظی کرد که حتی استقلالی‌ها هم برای او غصه خوردند. او در نیمه نهایی جام حذفی توسط یحیی گل‌محمدی به‌عنوان بازیکن ذخیره وارد میدان شد و با شکست پرسپولیس، گریان از فوتبال خداحافظی کرد. وحید هاشمیان، علی کریمی و جواد نکونام هم بدون اطلاع قبلی و تلخ از فوتبال خداحافظی کردند. درست مثل فرهاد مجیدی که به آنچه آرزویش را داشت، نرسید. بررسی سرنوشت تمام این ستاره‌ها نشان می‌دهد که در فوتبال ایران بالا رفتن سن مساوی است با بی‌اهمیت شدن!
پایان نسل سوخته
بعد از پایان نسل دهه 70 در تیم ملی، بازیکنان جدیدی به‌عنوان ستاره وارد فوتبال ایران شدند. نسلی که می‌توانستند افتخارات زیادی را تجربه کنند اما برخی از آنها فقط در حسرت بعضی از رویاها ماندند. برخی از ستاره‌های فوتبال ایران در سال‌های اخیر به دلایل مختلف از حضور در تیم‌ملی بازماندند و حتی در باشگاه‌های خود هم عاقبت به‌خیر نشدند تا بالاخره تصمیم بگیرند کفش‌هایشان را بیاویزند. اگر کمی به عقب برگردیم و به حافظه تاریخی‌مان رجوع کنیم، می‌بینیم که بازیکنانی مثل رضا عنایتی، آرش برهانی، هادی عقیلی و حتی ابراهیم صادقی که امسال از فوتبال خداحافظی کردند، در باشگاه‌های خود تأثیرگذار و ستاره بوده‌اند اما هرگز نتوانستند به همراه تیم‌ملی به افتخار خاصی دست پیدا کنند یا حتی طعم حضور موفق در جام‌جهانی را بچشند. درواقع آنها نماینده نسل سوخته فوتبال ایران هستند که یا قربانی نسل قبل خود شدند یا کنار رفتند تا جوان‌ها به جای آنها بازی کنند.
3 خداحافظی در یک هفته
رضا عنایتی آرزو داشت با پیراهن استقلال از فوتبال خداحافظی کند. عنایتی در عرصه باشگاهی یکی از بهترین‌ها بود و عنوان برترین گلزن تاریخ لیگ برتر هم متعلق به او است. با این وجود عنایتی هرگز نتوانست در تیم‌ملی موفق باشد و افتخاری کسب کند. قطعا هیچ مربی نمی‌توانست دایی و کریمی را حذف کند تا به عنایتی بازی برسد. عنایتی آن‌قدر خداحافظی خود را به تعویق انداخت تا با پیراهن استقلال خداحافظی کند اما این‌طور نشد تا پیراهن صبا یادگاری او از روز خداحافظی‌اش باشد. آرش برهانی برترین گلزن تاریخ استقلال بعد از آن‌که توسط منصوریان از استقلال کنار گذاشته شد به پیکان رفت. او در تیم‌ملی توفیقی به دست نیاورد و شاید او بهتر بود سال گذشته از فوتبال خداحافظی می‌کرد تا نیمکت‌نشینی‌های پی در پی در تیم جلالی او را مجبور به خداحافظی از فوتبال نکند. هادی عقیلی نیز ازجمله مدافعانی بود که می‌توانست در آسیا هم عنوان بهترین را به خود اختصاص دهد. او سال‌ها با سپاهان خوش درخشید اما وقتی به تیم‌ملی رسید نتوانست با کی‌روش کنار بیاید. عقیلی در 2سال گذشته به طرز بدی از سپاهان کنار گذاشته شد و وقتی دید راهی برای بازگشت به این تیم ندارد از فوتبال خداحافظی کرد.
حاج‌رضایی:
فوتبال با ستاره‌هایش بدجنس است
امیر حاج‌رضایی، پیشکسوت سرشناس فوتبال، درباره خداحافظی‌های غریبانه فوتبالیست‌های ایرانی به خبرنگار «شهروند» می‌گوید: «ورزشکاران دو بار می‌میرند. یک‌بار به مرگ طبیعی و یک‌بار وقتی که از دنیای ورزش خداحافظی می‌کنند. ما بازیکنان زیادی در تاریخ فوتبال داشته‌ایم که با بی‌مهری رو‌به‌رو شدند و مستطیل سبز را ترک کردند. چنین اتفاقاتی پیش از هر چیز به مسائل مدیریتی و بی‌فرهنگی و بی‌اخلاقی برمی‌گردد. همه ورزشکاران زمانی افتخارآفرین بوده‌اند و شایسته نیست وقتی در سرازیری عمر ورزشی خود قرار می‌گیرند مورد بی‌مهری واقع شوند. متاسفانه این پدیده درحال نهادینه شدن در فوتبال ایران است و انگار تبدیل به یک عادت و رویه شده است. کسی مثل همایون بهزادی که از ورزشگاه امجدیه تا خانه‌اش را روی دوش مردم می‌رفت هنگام مرگ حتی یک آپارتمان اجاره‌ای هم نداشت اما در مراسم تشییع او هر مدیر و مسئولی که فکرش را کنید آمد و عکس یادگاری گرفت.» حاج رضایی ادامه می‌دهد: «اینکه ستاره یک تیم فوتبال بعد از سال‌ها زحمت کشیدن برای این تیم به جای خداحافظی در زمین فوتبال در اینستاگرام خداحافظی می‌کند، نشان از ضعف مدیریتی و فرهنگی در باشگاه‌های ما دارد. از این بازیکنان باید تقدیر و تشکر شود نه اینکه اجازه دهند به غریبانه‌ترین شکل ممکن کفش‌هایشان را آویزان کنند. متاسفانه مدیران ما فقط حضور فیزیکی دارند و فاقد توانمندی هستند. بهتر بود که بازیکنانی مثل عنایتی، عقیلی و برهانی زودتر از فوتبال خداحافظی می‌کردند تا مورد بی‌مهری قرار نگیرند اما در هر صورت نباید چنین برخوردی با آنها می‌شد. »