سامان آسمان| شوالیه آواز ایران مدت‌هاست از وضع موسیقی در ایران شکایت دارد. شهرام ناظری از آن دست هنرمندانی است که هر جا باشد، حرفش را می‌زند از اینکه بگوید موسیقی ایرانی در سال‌های اخیر اسیر تقلید و محدودیت‌های خود‌ساخته برخی از اساتید و شاگردان است، خسته نمیشود. شوالیه آواز در اختتامیه هشتمین جشنواره فرهنگی وزارت بهداشت هم از وضع این روزهای موسیقی به‌دلیل سطحی و بی‌کلاس‌بودن انتقاد کرد. او می‌داند که در این شرایط راهی جز نقد و علنی‌کردن اعوجاج موجود در موسیقی ندارند. حالا چه فرقی می‌کند گوش‌ها آماده شنیدن باشند یا نخواهند کاستی‌ها را بپذیرند و باورشان کنند. در شرایطی که برخی از نامداران آواز از پیشرفت هنرجویان و هنرمندان جوان ابراز رضایت می‌کنند، سخن‌گفتن از تقلید آن هم تنها از سوی شهرام ناظری هنری است که باید قدرش را دانست. شهرام ناظری وقتی بنا شد در آیین اختتامیه جشنواره فرهنگی وزارت ارشاد سخن بگوید فرصت را مغتنم شمرد و با دانشجویان حاضر در مراسم درد دل کرد . او گفت: خوشحالم که این سعادت نصیبم شد تا در جمع دانشجویان باشم. در سال‌های پس از پیروزی انقلاب هر جا مراسمی به دعوت دانشجویان بوده، در آن حضور داشته‌ام. موسیقی سنتی بخش کوچکی از موسیقی ملی ایران است.ناظری که حالا بیش از 30سال است به تلویزیون پا نگذاشته با اشاره به این انتخاب خودخواسته گفت: به همین دلیل معمولا در چنین برنامه‌هایی درباره رشته اصلی‌ام موسیقی صحبت می‌کنم. وظیفه خودم می‌دانم که هربار در جمع دانشجویان قرار می‌گیرم، نکته‌ای هرچند کوچک درباره موسیقی رابه اطلاع آنها برسانم.ناظری از وضع این روزهای موسیقی انتقاد کرد و گفت: بسیاری از موسیقی‌هایی که این روزها می‌شنویم سطحی، عوامانه و بی‌کلاس هستند و موسیقی جدی کمتر شنیده می‌شود. حتی موسیقی‌ای که از تلویزیون پخش می‌شود، معمولا سطح پایین است. امیدوارم به هنر، فرهنگ و میراثی که از نسل‌های قبل به ما رسیده، توجه کنیم و با نگاه دقیق‌تر به آنها، نقش موثرتری در سازندگی کشور داشته باشیم.او در بخشی از مراسم در همراهی با گروه مولانا قطعاتی را اجرا کرد و در پایان برنامه به اصرار دانشجویان برای ادامه‌یافتن کار جواب مثبت دارد و «اندک اندک جمع مستان می‌رسند» را برایشان خواند. ناظری مدت‌هاست راه انتقاد پیش گرفته و به‌عنوان یکی از ستون‌های آواز ایرانی در چند دهه اخیر خستگی نمی‌شناسد. باید به ثابت‌قدم بودنش احترام گذاشت؛ هر چند امیدی به اصلاح نباشد!