احمد عزیزی که ۹‌سال پیش در چنین روزهایی به کما رفته بود، در 58سالگی درگذشت.
برادر این شاعر که از ۱۵ اسفندماه‌ سال ۱۳۸۶ و در پی کاهش سطح هوشیاری در حالت اغما و در بیمارستان امام رضا(ع) کرمانشاه بستری بود، خبر درگذشت او را اعلام کرد.
احمد عزیزی در چهارم دی ۱۳۳۷ در سرپل‌ذهاب در استان کرمانشاه به دنیا آمد. در کودکی با عشایر سیاه چادرنشین حشر و نشر فراوان داشت و قبل از رفتن به دبستان، خواندن و نوشتن را بدون داشتن معلم و تنها از روی کنجکاوی و تأمل و دقت از نوشته‌های روی تابلوها و اسامی خیابان‌ها به خوبی فرا گرفت. عزیزی با آغاز جنگ به همراه خانواده به تهران نقل مکان کرد و برای مدتی ساکن شهرستان نور شد. سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی پرداخت. مرحوم عزیزی سرودن شعر را از سال‌های جوانی با مجله جوانان آغاز کرد. وی آثار شعر و نثر ادبی متعددی دارد؛ و شاعری با سبک منحصربه‌فرد است که این سبک به‌ صورت مثنوی در ــ‌کفش‌های مکاشفه‌ــ جلوه کرده است. تمایل سبک وی به معنویت و عرفان اسلامی با فرم جدیدی از مثنوی ــ‌ملهم از مثنوی مولوی‌ــ در شعر معاصر بی‌نظیر بوده است. این سبک تأثیر بسیار زیادی در شعر معاصر گذاشته است. اشعار عزیزی با عرفان اسلامی آمیختگی دارد و تمجید از اهل بیت در بیشتر آثارش موج می‌زند. او مثنوی‌هایش را غالباً با وصف طبیعت آغاز می‌کرد و با تمهیدات گوناگون و با توسل به مناسبات و ترکیبات نو و تجنیسات سنتی رفته رفته به موضوع اصلی گریز می‌زد. وی در ساختن ترکیبات نو به‌شیوه شعرای سبک هندی نیز مهارتی خاص داشت، برای نمونه می‌توان به این ترکیب‌ها اشاره کرد: جبرئیل‌آباد الهام، آب‌بازی‌های فطرت، تابستان عزلت، تب خیس تکلم، درختان پابه‌ماه و کولیان شبنم‌فروش.
کفش‌های مکاشفه، شرجی آواز، خوابنامه و باغ تناسخ، ترجمه زخم، باران پروانه، رودخانه رؤیا، ناودان الماس، ترانه‌های ایلیایی، غزالستان، قوس غزل، ملکوت تکلم، سیل گل سرخ، روستای فطرت و رویای رویت از آثار به‌جامانده از احمد عزیزی هستند.
این شاعر و مداح اهل‌بیت(ع) از ۱۵ اسفندماه ۸۶ به دلیل کاهش سطح هوشیاری ناشی از تشنج، بیماری قلبی و کلیوی به کما رفت و از همان زمان تاکنون در بیمارستان امام رضا(ع) کرمانشاه تحت مراقبت‌های ویژه پزشکی قرار داشت. مقام معظم رهبری در مهرماه‌ سال ۱۳۹۰ در سفر به کرمانشاه از احمد عزیزی در بیمارستان دیدار کردند.