مهدی بهلولی آموزگار

هنگامی که رسیدم هنوز به آغاز مراسم 10دقیقه‌ای مانده بود. دویست‌،سیصد تنی آمده بودند اما یک ساعت که گذشت و رسیدیم به پایان رسمی مراسم، شدیم چیزی نزدیک به 2‌هزار تن. «بژی کوبانی» مهم‌ترین شعارمان بود، یعنی «زنده باد کوبانی.» به این شعار که می‌رسیدیم خودبه‌خود، فریاد‌ها بلند‌تر و رسا‌تر می‌شد. در کنار این، البته شعاری که سخت به رفتار نامسئولانه دولت ترکیه در جنگ کوبانی و داعش اعتراض می‌کرد نیز از شعارهای اصلی گردهمایی بود. باری، دارم از گردهمایی کردهای ایرانی روبه‌روی دفتر سازمان ملل در تهران سخن می‌گویم که در پشتیبانی از کوبانی و در اعتراض به جنایت و آدمکشی‌های داعش، در ساعت 4 بعدازظهر چهارشنبه ۱۶مهرماه آغاز شد و با راهپیمایی پس از آن تا ساعت 18 به درازا کشید. نیروی انتظامی هم بود و خوشبختانه خود شرکت‌کنندگان به خوبی، نظم را رعایت می‌کردند و برخوردی هم پدید نیامد.  شعارهای زیادی داده شد. بر دست حاضران هم برگه‌های فراوانی دیده می‌شد که روی آنها چیزهای زیادی نوشته شده بود:  «داعش جنایت می‌کند/ترکیه حمایت می‌کند، داعش جنایت می‌کند/ un حمایت می‌کند، دولت روحانی/حمایت از کوبانی، کردستان گورستان فاشیست است، بژی ایران/بژی کوبانی، دفاع از کرد/دفاع از شرف ایران است، ما همه کوبانی هستیم، کوبانی را نجات دهید، کوبانی تنها نیست، پس کو حقوق بشر؟!»  به خانه که رسیدم سری زدم به اینترنت. گزارش شده بود در ترکیه و در اعتراض‌ کرد‌ها، دست‌کم ۱۸تن  کشته شده‌اند. به برخی از صفحه‌های شخصی فیسبوک سر زدم که همواره در برابر نقض حقوق کرد‌ها تند‌ترین موضع‌ها را می‌گیرند. با شگفتی دیدم که برخی از آن‌ها، خیلی راحت از کنار این ۱۸تن کشته گذشته‌اند و نه‌چندان بازتابی داده و نه‌چندان موضعی گرفته بودند. رفتارشان مانند همیشه نبود. با خود گفتم اگر این رخداد در ایران افتاده بود به همین سادگی از کنار آن می‌گذشتند؟ یا چرا هنگامی که داعش، انسان‌ها- و از آن میان کردها- را می‌کشد بسیار برآشفته می‌شویم اما هنگامی که ترکیه می‌کشد با خونسردی از کنار آن می‌گذریم و موضع‌مان می‌شود شتر دیدی ندیدی؟!  کرد ایرانی که روبه‌روی دفتر سازمان ملل با همه وجود به رفتار دولت ترکیه اعتراض می‌کرد به درستی از این نمی‌ترسید که برخی از ترک‌ها- که چه‌بسا دلبستگی‌هایی به کشور ترکیه و حکومت آن دارند- نگران و دلخور شوند. اما کرد ایرانی فضای مجازی، که در نقد به ایران- که برای آسانی کار آن را «فارس» می‌خواند- به‌دنبال متحد می‌گردد و نمی‌خواهد شکافی میان متحدانش پدید آورد به آسانی حاضر می‌شود که سکوت کند اما فراموش می‌کند که اعتراض به کشته شدن انسان‌ها را نباید دستخوش بازی‌هایی از این دست کند.