طبق ماده 1082 قانون مدنی، زن به مجرد عقد مالک مهر (به فتح میم) یا همان مهریه می‌شود و می‌تواند هر نوع تصرفی در آن داشته باشد. پرداخت مهریه در سند ازدواج یا عندالمطالبه است یا عند‌الاستطاعه که در هر دو مورد زن استحقاق مطالبه تمام مهریه را از شوهر دارد و فقط در مهریه عندالاستطاعه زن باید استطاعت مالی شوهر را برای پرداخت مهریه اثبات کند و به این منزله نیست که زن مستحق دریافت مهریه نیست. در مهریه عندالمطالبه نیز با مطالبه زن (دادن دادخواست مهریه) اگر مرد توان پرداخت یک جای مهریه را نداشته باشد، می‌تواند دادخواست اعسار از پرداخت دفعی مهریه را تقدیم دادگاه و تقاضای تقسیط مهریه کند که در این صورت نیز با پذیرش اعسار شوهر، مهریه تقسیط می‌شود و البته این هم به منزله عدم استحقاق زن در مهریه نیست.
 مواردی که به زن مهریه تعلق نمی‌گیرد به شرح ذیر است:  
1- طبق ماده 1089 قانون مدنی، هر گاه عقد ازدواج (دایم یا موقت) بین زوجین به دلیلی باطل بوده باشد و بین آنها نزدیکی واقع نشده باشد، زن حق مهر ندارد.
2- به استناد ماده 1101 قانون مدنی، هرگاه به دلیلی نکاح بین زوجین فسخ شود و بین آنها نزدیکی واقع نشده باشد، زن مستحق مهر نخواهد بود. تنها استثنای آن فسخ به دلیل عنن بودن مرد است، یعنی مردی که توانایی عمل زناشویی نداشته باشد که در این صورت با فسخ نکاح زن مستحق نصف مهر خواهد بود.
3- هنگام طلاق دختر باکره نیز توضیح داده شد که مهریه او نصف خواهد شد.