علی  لطیفی کارشناس فوتبال

اضافه شدن 2 بازیکن زیر 23‌سال به نیمکت ذخیره‌های هر تیم می‌تواند اتفاق مثبتی برای فوتبال ایران باشد اما مطمئنا این موضوع به تنهایی کمکی به بحث استفاده بیشتر از جوان‌ها در لیگ برتر ایران نمی‌کند. متاسفانه شاهد بودیم مربیانی که در سال‌های اخیر سردمدار استفاده از جوان‌ها بودند، تغییر رویه داده‌اند و در تیمشان بیشتر بازیکنان مسن دیده می‌شود. جوانگرایی در یک تیم یعنی این‌که یک بازیکن 16، 17 ساله از تیم‌های پایه باشگاه بالا بیاید و در ترکیب اصلی تیم قرار بگیرد. چند ‌درصد از مربیان لیگ برتر چنین کاری می‌کنند؟ شاید فقط برخی از آنها در دقایق پایانی از این دست بازیکنان استفاده کنند، آن هم اغلب زمانی است که یا تیمشان به شکل بدی بازی را باخته یا با اختلاف زیادی پیش افتاده است. اسم این کار اعتماد به جوان‌ها نیست. اگرچه باید از بازیکنان جوان به تدریج استفاده شود اما چنین کاری را هم کمتر شاهد هستیم. اتفاقی که در کشورهای اروپایی می‌بینیم، متفاوت از موضوعی است که در فوتبال ایران از آن به‌عنوان جوانگرایی یاد می‌شود. شاید 2 دهه قبل خیلی از نفراتی که به سطح اول فوتبال رسیدند، حاصل همین اعتماد مربیان به بازیکنان جوان بود. من، فرهاد مجیدی، مهدوی‌کیا، خان‌محمدی و... بنزین سبز فوتبال ایران بودیم. قانون استفاده 2 بازیکن بیشتر روی نیمکت آن هم زیر 23‌سال خوب است اما قوانین دیگری هم باید در نظر بگیریم تا به هدفمان برسیم؛ مثلا آلمان که در دهه 90 شاهد افت شدیدا فوتبالش بود، تعداد تیم‌های بوندس‌لیگا را کاهش داد و تصمیم گرفت به جای استفاده از چند تیم اضافه هزینه آن را صرف سرمایه‌گذاری روی جوان‌ها کند. البته در آن‌جا مربیان نیز جرأت استفاده از جوان‌ها را داشتند و درنهایت نیز نتیجه همین شد که آلمان در سال‌های اخیر بار دیگر به اوج بازگردد و قهرمانی جام‌جهانی را هم جشن گرفت. می‌توانیم حتی قانونی را تصویب کنیم که 2 بازیکن زیر 23‌سال در ترکیب هر تیم به میدان بروند و این اجبار پشت سر مربیان باشد. البته این را هم نادیده نگیریم که خیلی از مربیان علاقه دارند از بازیکنان جوان استفاده و به آنها اعتماد کنند اما با توجه به این‌که نیمکت آنها لرزان است، نمی‌توانند ریسک کنند و برکناری‌شان را هم به جان بخرند. مشکل باید از پایه حل شود تا بتوانیم استعدادهای فوتبالی را از سن پایین کشف کنیم.