|  حسین جمشیدی   | وزنه‌بردار دسته 85 کیلوگرم کشورمان که جزو شانس‌های اصلی مدال طلای بازی‌های آسیایی محسوب می‌شد، به شکلی عجیب سکوی قهرمانی را در اینچئون از دست داد تا جشن مردم کرمانشاه در منزل این ورزشکار و همچنین خودش به یک باره تبدیل به غم و ناراحتی شود. با وجود کسب مدال نقره، کیانوش رستمی روی سکوی نایب قهرمانی این رقابت‌ها بسیار غمگین بود و خودش نیز معتقد است این مدال با ارزش برایش تلخ بوده است. در ادامه گفت‌وگوی کیانوش رستمی را با «شهروند» می‌خوانید:
* هنوز از سفر بازنگشته بودید، زمان برگزاری اردوی جدید تیم‌ملی اعلام شد و باید برای مسابقات جهانی آماده شوید؟
بله، مسابقات جهانی تقریبا یک‌ماه دیگر برگزار می‌شود و سطح خیلی بالاتری هم از بازی‌های آسیایی دارد. به‌ویژه در دسته 85کیلوگرم وزنه‌برداران روسیه، بلغارستان و در کل اروپایی‌ها از سطح بالایی برخوردارند و کارم قطعا سخت تر از بازی‌های آسیایی است. حالا دیگر تمام تمرکزم روی این رقابت‌هاست و باید بدنم را آماده نگه دارم تا دوباره برای مسابقات جهانی به اوج برسم.
* مدال نقره با ارزشی در بازی‌های آسیایی به دست آوردی اما خودت و مردم شاید فکر می‌کردند مدال طلایت قطعی باشد؟
اتفاق خیلی بدی برای من رخ داد و شاید یکی از تلخ‌ترین مدال‌هایم را گرفتم. البته همین که بعد از 2‌سال دوری توانستم برای کشورم مدال‌آوری کنم، خوشحالم اما قطعا توانایی رسیدن به مدال طلا را داشتم. وقتی در 2 ضرب 208 کیلوگرم را زدم، خوشحالی‌ام برای قهرمانی شروع شد و فکر نمی‌کردم که 2 حرکت بعدی در مدال طلای من تأثیری داشته باشد. اصلا کسی به من نگفت که وزنه‌برداری مانده که احتمال دارد در مجموع به من برسد و برای همین 212 کیلوگرم را که رکورد بازی‌های آسیایی محسوب می‌شد، 2 بار انتخاب کردم و چون طلایم را قطعی می‌دانستم زیاد به خودم فشار نیاوردم و نتوانستم آن را بالا ببرم.
* بالا بردن 218 کیلوگرم که رکورد جهان محسوب می‌شود، از سوی وزنه‌بردار چینی عجیب نبود؟
همانطور که گفتم اصلا خبر نداشتم که نفری مانده که حتی احتمال دارد به من برسد و نمی‌دانم وزنه‌بردار چینی از کجا ظاهر شد. مربیان هم به من این موضوع را نگفتند. با این حال هیچ‌کس فکر نمی‌کرد این وزنه‌بردار چینی 218 کیلوگرم را حتی بتواند روی سینه‌اش ببرد زیرا از‌ سال 1998 کسی نتوانسته چنین وزنه‌ای را بالا ببرد.
* از این وزنه‌بردار چینی شناختی داشتی؟
من متأسفانه با کم‌لطفی کادرفنی قبلی 2‌سال از میادین دور بودم و از حریفانم شناخت نداشتم. اگر می‌دانستم حتی یک‌درصد امکان دارد که کسی وزنه 218 کیلویی را بزند، حتی در همان 2ضرب نیز توانایی‌اش را داشتم، بیشتر از این وزنه را بالای سر ببرم، اگرچه او در یکضرب 9 کیلو از من عقب‌تر بود. هنوز هم در شوک هستم و نمی‌دانم چرا این اتفاق باید برای من رخ می‌داد. چنین اتفاقی در دنیای وزنه‌برداری نادر است و شاید هر 50‌سال یک بار رخ دهد.
* حالا روحیه‌ات برای مسابقات جهانی چگونه است؟
دیگر آن مسابقات را فراموش کردم و همین که توانستم بعد از 2‌سال دوری مدال به دست بیاورم، راضی هستم. من در شرایطی بودم که چندماه قبل می‌خواستم وزنه‌برداری را کنار بگذارم اما زارع و پانزوان که مربیان تیم‌ملی هستند، مثل بمب روحیه برای من عمل کردند و باعث شدند به وزنه‌برداری ادامه دهم.
* برای آن رقابت‌ها قول مدال طلا می‌دهی؟
قول مدال طلا نمی‌دهم. آن حریف چینی و حریفان سخت‌تر از او هم در رقابت‌های جهانی هستند و مطمئن باشید آن‌جا طوری کار می‌کنم که مشخص شود، چه کسی قدرتمند‌تر است و مدال طلای بازی‌های آسیایی نیز حق من بوده است. تمام تلاشم برای کسب بهترین نتیجه است و امیدوارم از آن رقابت سخت نیز با سربلندی بیرون بیایم.
* در کل از وزنه‌برداری در اینچئون انتظار مدال‌های بیشتری می‌رفت؟
به عقیده من وزنه‌برداری عملکرد خوبی داشت. ما هنوز هم ترکش‌های 2 سالی را که محروم بودیم می‌خوریم. 2 سالی که بهترین وزنه‌برداران ایران را از رقابت‌های بین‌المللی بی‌دلیل و به خاطر یک مربی محروم کردند. من که این اتفاق برایم رخ داد، بهداد بهترین وزنه‌های چند‌سال اخیرش را زد
و نواب نصیر شلال نیز مشخص بود که استرس دارد و مدال طلایی را که در دستش بود از دست داد. باید 3 مدال به‌دست می‌آوردیم اما مطمئن باشید در رقابت‌های بعدی بهتر از این خواهیم شد.
* آن روز که مسابقه داشتی، مردم کرمانشاه نیز در خانه‌ات جمع شده بودند و جشن قهرمانی گرفتند اما درنهایت مدال نقره گرفتی؟
از مردم عزیز کرمانشاه به‌خاطر حمایتی که از من کردند، تشکر می‌کنم و شرمنده آنها شدم. واقعا آن روز برای مردم کرمانشاه و خانواده‌ام هم تلخ شد اما با این حال همین مدال نقره را هم ارزشمند می‌دانم.