شهروند| انتظار می‌رفت رشته پرمدال قایقرانی که بیشترین تعداد ورزشکار را در میان رشته‌های اعزامی به اینچئون داشت، بتواند در میان مدالهای پر تعداد خود حداقل 3، 4 طلا داشته باشد اما همان کسی که بیشترین امید را به مدال طلا داشت، درنهایت هم توانست تنها طلایی کاروان قایقرانی ایران نام بگیرد. محسن شادی که در دوره قبلی رقابت‌ها در گوانگژو نیز به مدال طلا دست یافته بود، این بار توانست با تلاش فراوان عنوان قهرمانی‌اش را تکرار کند اما اشکهای او روی سکوی قهرمانی نشان می‌داد که چقدر زحمت کشیده است. گفت‌وگوی محسن شادی را با «شهروند» در ذیل می‌خوانید:
تا چندماه قبل از حضور در بازیهای آسیایی از وضع اردوهای تیم‌ملی گلایه داشتی اما درنهایت با آمادگی خوبی توانستی در این رقابت‌ها حاضر شوی؟
خدا را شکر چندماه قبل بعد از چند‌سال بلاتکلیفی فدراسیون، قایقرانی هم رئیس خود را شناخت و حضور دنیامالی در کنار امینی، رئیس فدراسیون باعث شد همه کارها خیلی زود سروسامان پیدا کند و اردوهای خوبی را برای بازیهای آسیایی پشت‌سر بگذاریم. ما از 6 مردادماه درحالی به اردوی چین اعزام شدیم و 48 روز زیر نظر مربی چینی تمرین کردیم که قبل از این اردو بدنمان اصلا آماده نبود اما در این اردو همه چیز خوب پیش رفت و به آمادگی کامل رسیدم.
مسابقه فینالی هم که در آن موفق به کسب مدال طلا شدی، در لحظات پایانی بسیار میلیمتری دنبال شد؟
من در دوره قبلی در روئینگ سبک وزن شرکت کرده بودم و طلا گرفتم اما در این دوره در روئینگ سنگین وزن حضور داشتم که این کار را برایم سخت کرده بود. رقبای واقعا قدری در فینال داشتم، به‌ویژه قایقران هندی که هرچقدر سعی می‌کردم از او جلو بیفتم، بازهم با من میلیمتری می‌آمد تا جایی که فقط فشار استارت ما 800 متر طول کشید. در لحظات آخر که من تمام حواسم به رقیب هندی بود، یک کره‌ای استارت زد و حتی حریف هندی را هم گرفت اما من نگذاشتم به من برسد.
شاید این‌که بالاتر از حریف کره‌ای قرار گرفتی، به‌دلیل ناداوری‌هایی که در برخی از رشته علیه ایران شده بود، مدالت را با ارزش‌تر کرد؟
برای من فرقی نمی‌کرد رقیبم از چه کشوری باشد اما متأسفانه در رشته‌های دیگر دیدیم که تا کشتی‌گیران و رزمی‌کاران ما به نمایندگان میزبان برخورد می‌کردند، ناداوری به سراغ آنها می‌آمد. خدا را شکر در قایقرانی راهی برای ناداوری وجود ندارد و میلیمترها نیز مشخص است.
بعد از مسابقه هم شنیدیم که از حال رفتی؟
تا به حال در چنین رقابت سنگینی قرار نگرفته بودم و چون فقط طلا می‌خواستم، خودم نیز با تمام وجودم پارو می‌زدم. بعد از رقابت فینال زیر سرم رفتم و حتی در متراژهای پایانی چشمانم جایی را نمی‌دید اما برای کشورم از جان مایه گذاشتم.
روی سکو نیز شاهد اشکهای تو بودیم که شاید تا مدت‌ها به تیتراژ برنامه ورزشی تبدیل شود؟
حسی که را روی سکوی قهرمانی داشتم و باعث شد گریه کنم نمی‌توانم توصیف کنم. وقتی پرچم کشورت به اهتزاز در می‌آید و در یک کشور دیگر سرود ملی ایران نواخته می‌شود، حس عجیبی به آدم دست می‌دهد. در آن لحظه بغضم ترکید و نتوانستم خودم را کنترل کنم. تمام زحماتی که در سال‌های اخیر کشیده بودم، جلوی چشمانم آمد.
تعداد مدالهای قایقرانی قابل تمجید است اما هیچ‌کس فکر نمی‌کرد تنها طلایی قایقرانی تو باشی؟
خودم نیز فکر نمی‌کردم که فقط یک مدال طلا در قایقرانی به دست آوریم و حداقل پیش‌بینی 3، 4 طلا را کرده بودم اما مهم این است که آنطور که من خودم شاهد بودم تمام بچه‌ها برای کسب خوش رنگ‌ترین مدال جنگیدند و شانس با آنها یار نبود که به مدالهای نقره و برنز رسیدند که البته آنها نیز ارزشمند است.
به نظرت با سرمایه‌گذاری بیشتر می‌توانیم در المپیک نیز شاهد مدال‌آوری از سوی قایقرانان باشیم؟
به این راحتی‌ها و به این زودی‌ها نمی‌توانیم در المپیک مدال کسب کنیم زیرا سطح آن رقابت‌ها بسیار بالاتر است. فعلا آرزویمان ابتدا کسب سهمیه المپیک و سپس صعود به فینال A این رقابت‌ها است. البته اینطور نیست که نتوان به این جایگاه رسید اما نیاز به یک برنامه‌ریزی 5، 6 ساله دارد.