حسین جمشیدی روزنامه نگار

 ارغوان رضایی؛ حتما اگر پیگیر اخبار ورزشی باشید نام این دختر ایرانی به گوشتان خورده است. تنیسوری که 14 مارس 1987(23 اسفند 1365) سنت اتین فرانسه از یک پدر و مادر ایرانی متولد شد و تنیس را از 8 سالگی آغاز کرد. او در سال‌های 2001 و 2005 با نام ایران در بازی‌های کشورهای اسلامی شرکت کرد و به مدال طلا رسید اما بعد از آن به دلیل قوانین سخت‌گیرانه فدراسیون جهانی تنیس درباره حجاب زنان، مجبور شد برای کشور فرانسه مسابقه بدهد. این دختر 29 ساله ایرانی که در‌سال 2010 به رده سیزدهم برترین‌های تنیس زنان جهان رسید، 4 سالی است که به دلایل شخصی از حضور در دنیای حرفه‌ای دور مانده اما حالا انگیزه بازگشت پیدا کرده است. ارغوان رضایی که چند هفته‌ای به ایران سفر و در چند مسابقه نمایشی برای پیشرفت تنیس هم شرکت کرد، قصد دارد در‌سال 2017 بار دیگر پله‌های ترقی را طی کرده و به سطح اول تنیس جهان برسد. از فرصت چند روزه حضور این تنیسور ایرانی در تهران استفاده کردیم و ساعتی را با او همکلام شدیم. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «شهروند» با ارغوان رضایی در آستانه بازگشت به دنیای حرفه‌ای می‌آید:

  از وضع فعلی‌تان بگویید و این‌که چه زمانی به دنیای حرفه‌ای تنیس برمی‌گردید؟
3، 4 ماهی است که دوباره بدنسازی را شروع کردم و تمام وقتم را برای بدنسازی گذاشتم و به تدریج تنیس را هم تمرین می‌کنم. برنامه‌ام این است که در پایان ماه ژانویه مسابقات خودم را آغاز کنم و به مرور به سطح بالاتری برسم. شاید در 4، 3 مسابقه اول هم ببازم چون خیلی وقت است که از تنیس دور بودم اما مطمئنا با صبر و حوصله می‌توانم به شرایط خوب خودم برگردم.
  فکر می‌کنید ارغوان رضایی می‌تواند بازهم به رده سیزدهم جهان برگردد؟
خدا می‌داند که من به سطح قبلی برمی‌گردم یا خیر،  اما در ذهن خودم اگر یک‌درصد شک داشتم که می‌توانم به نفرات برتر دنیا برسم، اصلا فکر بازگشت را نمی‌کردم. صددرصد به خودم اطمینان دارم و می‌خواهم بازهم در جهان تنیس مطرح شوم. هدف اولم قطعا این است که بتوانم نفر اول دنیا شوم اما اگر نشد، دوم، سوم یا همان سیزدهم.
  حتما برنامه‌ریزی مناسب تمرینی را هم برای بازگشت به دوران اوج داشته‌اید.
وقتی بین 100 نفر برتر جهان باشم، شاید 2 ماه تمرینات را در یک کمپ انجام بدهم. الان من 4‌سال اصلا در مسابقات نبودم و به‌طورکلی در تعطیلات بودم. من الان شرایطی دارم که باید از ابتدا شروع کنم و اصلا به فصل تعطیلات کاری ندارم و بیشتر به شرایط خودم نگاه می‌کنم. نمی‌خواهم در این شرایط آینده‌نگر باشم و اولین تورنمنتی که می‌خواهم در آن شرکت کنم را مدنظر قرار می‌دهم؛ بعد از آن به تورنمنت بعدی فکر می‌کنم که پیشرفتم را متوجه شوم.
  مدتی با یک مربی خارجی در فرانسه کار کردید، بازهم این فکر را در سر دارید که در کنار پدرتان از مربی دیگری هم استفاده کنید؟
من با یک مربی به نام «پاتریک مورات اوغلو» کار کردم. پدرم یک چیز به من یاد می‌دهد و آن مربی هم چیز دیگری به من آموزش می‌داد. همیشه دید یک نفر جدید می‌تواند مهم باشد. نمی‌توانم بگویم که نفر دیگری نباشد. اگر قرار باشد که یک مربی دیگر یک نگاه جدید به من اضافه کند، قطعا از آن استفاده می‌کنم. البته من فعلا کار کردن با یک مربی جدید را در دستور کارم ندارم. با این حال می‌دانم که پدرم با این موضوع مخالف است.
     بیشتر توضیح می‌دهید؟
من مثل پدرم فکر نمی‌کنم. عقیده من و پدرم با هم متفاوت است. من حرفم این است که کار پدرم خیلی مهم است اما یک مربی دیگر می‌تواند چیزهای بیشتری به من یاد بدهد. حتی از «پاتریک مورات اوغلو» نیز چیزهایی یاد گرفتم. پدر من با پاتریک مشکل دارد اما من مشکلی ندارم. اگر یک بازیکن قدیمی به من چیزی یاد بدهد، می‌گویم که مشکلی نیست. فعلا با 2 مربی فوتبال برای بحث بدنسازی کار می‌کنم تا به شرایط آرمانی بهتری برسم.
  شما برای فرانسه بازی می‌کردید. الان رابطه‌تان با بازیکنان فرانسوی چطور است؟
 من اصلا با آنها صحبت نمی‌کنم و خودم را از میان بازیکنان فرانسوی بیرون کشیدم.
  بعد از بازگشت باز هم قصد دارید برای فرانسه بازی کنید؟
من فعلا هدفم این است که اولین مسابقه را انجام دهم. ترجیح می‌دهم با روزمرگی جلو بروم. فعلا هیچ برنامه‌ای ندارم که بخواهم برای فرانسه بازی کنم. آنها مالیات سنگینی از من گرفتند و رفتار خوبی با ما نداشتند. البته فقط برای بحث مالیات نیست و دلایل زیادی دارم که دیگر برای فرانسه بازی نکنم. برای ایران که نمی‌توانم با پوشش تنیس زنان بازی کنم اما مصر، ژاپن و ترکیه جزو گزینه‌های فعلی من برای بازی کردن هستند.
 شنیدیم که گلایه‌هایی از فدراسیون تنیس ایران دارید.
بله، از فدراسیون تنیس ایران گله‌مند هستم. من از این ناراحت هستم که می‌بینم تنیس در ایران پیشرفت نمی‌کند. شرایط طوری است که تنیس درجا می‌زند. اولین‌بار نیست که به ایران می‌آیم و نمایشی بازی می‌کنم. سعی می‌کنم به تنیس ایران و جوان‌ترها کمک و عقیده‌های خودم را بگویم وتجربه‌ام را منتقل کنم. خیلی‌ها هستند که اصلا به صحبت‌های من گوش نمی‌دهند و حتی مرا مسخره می‌کنند. فکر می‌کنم برخی از آنها به من حسودی می‌کنند. جالب است بدانید که می‌گویند شانسی به رده‌های اول جهان رسیدم! وقتی این رفتارها را می‌بینم، ناراحت می‌شوم و پیش خودم می‌گویم چرا باید به فدراسیون ایران کمک کنم؟ وقتی که همیشه علیه من هستند و می‌گویند چیزی بلد نیستی. اگر بهتر از ما بلد بودند چرا بازیکنانشان به سطح خوبی نمی‌رسند؟
  شما که از نزدیک با تنیسورهای ایرانی ارتباط دارید، تصور می‌کنید استعدادهای خوبی در این رشته داریم؟
استعدادهای خوبی داریم اما متاسفانه هیچ‌کدام بالا نمی‌روند. یک تنیسور ایرانی نداریم که در جهان مشهور باشد. حتی جزو 500 بازیکن برتر دنیا هم قرار نگرفتند، درحالی‌که می‌توانم قول بدهم من 2 ماه بعد از بازگشتم جزو 500 بازیکن برتر جهان قرار می‌گیرم. این واقعا برای مسئولان فدراسیون خجالت دارد. دائما هم می‌گویند ما خوب تنیس بازی می‌کنیم اما چیزی نشان نمی‌دهند. همین افراد وقتی بازی من و ضرباتی که می‌زنم را می‌بینند، می‌فهمند که در یک دنیای دیگر هستند.
 ‌ دلیل پیشرفت نکردن تنیس ایران را چه می‌دانید؟
بازیکنان ایرانی حرفه‌ای نیستند. حرفه‌ای بودن این است که کل زندگی‌ات تنیس باشد. من برای این‌که به سطح اول جهان برسم، درس و تفریحم را کنار گذاشتم و از خیلی چیزها گذشتم. وقتی می‌گویم یک بازیکن حرفه‌ای هستم یعنی وقتی از خواب بیدار می‌شوم، فقط به تنیس فکر می‌کنم و زمان ناهار و شام هم باید به تنیس بیندیشم. در ایران فرهنگی جا افتاده که تنیس به‌عنوان تفریح مطرح است و هر زمان این ذهنیت کنار برود و تنیس در زندگی تنیسورها شماره یک باشد، می‌توانند موفق شوند.
  شما تا به حال سعی کرده‌اید که با فدراسیون تنیس و یا بازیکنان ایرانی ارتباط برقرار کنید؟
فدراسیون به بازیکنان ایرانی اعلام کرده که هیچ‌کس حق ندارد با ارغوان رضایی و پدرش ارتباط داشته باشد و این را برای بازیکنان ممنوع کرده‌اند!
  همان زمان که شما سیزدهم جهان هم بودید، چنین رفتاری با شما داشتند؟
بله. متاسفانه به نظر می‌رسد چون خودشان ضعیف هستند، می‌دانند که اگر مردم به سمت من بیایند و چشمان‌شان باز شود و چیزهایی یاد بگیرند، همه می‌فهمند که آنها چیزی بلد نیستند. در آن صورت است که این افراد از جایگاه خودشان کنار می‌روند. درواقع به‌عنوان یک خطر به ما نگاه می‌کنند؛ چون می‌خواهند دستشان رو نشود. من وقتی مسابقه می‌دهم، اسمم «ماری» نیست و ارغوان رضایی است. تمام دنیا می‌دانند که من ایرانی هستم اما متاسفانه نمی‌توانم برای ایران بازی کنم، در صورتی که اگر این اتفاق رخ می‌داد، خیلی خوشحال می‌شدم. حتی قبل از المپیک پکن به فدراسیون پیشنهاد دادیم که من برای ایران مسابقه دهم اما قبول نکردند.
  تا به حال سعی نکردید که با پوششی که مورد قبول فدراسیون جهانی تنیس است، برای ایران بازی کنید؟
در ابتدای کارم 2 مدال طلا برای ایران در بازی‌های کشورهای اسلامی آوردم. وقتی رتبه من بالا رفت و جزو برترین‌های جهان قرار گرفتم، WTA اجازه نداد با پوشش اسلامی بازی کنم. حتی من در ویمبلدون طبق قانون باید مقابل ملکه انگلیس تعظیم می‌کردم که این کار را نکردم و جریمه هم شدم چون پدرم گفته بود که تعظیم کردن فقط برای خدا درست است. من هنوز هم پای اعتقاداتم هستم.
  همواره گفته می‌شود زنان تنیسور برتر جهان با یکدیگر رابطه خوبی ندارند. شما این را تأیید می‌کنید؟
دخترهای تنیسور و بازیکنان حرفه‌ای که در سطح بالایی کار می‌کنند، رفتار خوبی دارند اما بازیکنان سطح پایین‌تر مثلا روسی‌ها مشکلات زیادی حتی در داخل خودشان دارند. چون کشورهای سردی هستند، رابطه خوبی با هم ندارند. البته فقط در تنیس اینطور نیست و فرهنگ آن کشور اینطور است.
  خودتان هم اکنون با تنیسورهای مطرح جهان ارتباطی دارید؟
از تنیس‌بازان مطرح خارجی خبری ندارم و با آنها در ارتباط نیستم. قبلا که به صورت حرفه‌ای کار می‌کردم، مثل یک خانواده بودیم چون از یک تورنمنت به تورنمنت بعدی می‌رفتیم. سرنا ویلیامز، آگنیشکا رادوانسکا و سابین لیسیکی جزو نفراتی بودند که با آنها در ارتباط بودم. البته چون خلق و خوی من خیلی به دختران تنیسور نمی‌خورد، بیشتر با مردان مشهور این رشته در مسابقات ارتباط داشتم. داوید فرر، رافائل نادال و یا اندی ماری جزو نفراتی بودند که در مسابقات دائما آنها را می‌دیدم. حتی اندی ماری که الان نفر اول جهان است، با ما ارتباط خانوادگی داشت.
  تنیسور مورد علاقه شما چه کسی است؟
تنیسور مورد علاقه‌ام شاید آندره آغاسی بود که طرز بازی کردنش را دوست داشتم. الان هم طرز جنگیدن داوید فرر را خیلی می‌پسندم، با این‌که استعداد کمی داشت و می‌دانم که زندگی سختی هم سپری کرده بود. او خیلی مسائل را برای من تعریف می‌کرد و می‌گفت که در سن 21 سالگی هم گارسن بود و هم تنیس کار می‌کرد. شاید این برای من یک الگو بود. پیش خودم گفتم که فرر با این شرایط سخت به سطح بالای تنیس رسیده و باید او را الگوی خودم قرار دهم.
   در طول این سال‌ها با ورزشکاران زن ایرانی هم در ارتباط بودید؟
با ورزشکاران ایرانی خیلی در ارتباط نیستم. فقط از طریق اینستاگرام با چند دونده زن ایرانی کم و بیش در ارتباط هستم. یک دختر هم در رشته اتومبیلرانی فعالیت می‌کند که او را از طریق اینستاگرام دنبال می‌کنم. خیلی خوشحال می‌شوم وقتی موفقیت دختران ورزشکار ایرانی را می‌بینم و دوست دارم آنها همیشه در کارشان پیشرفت کنند.

پدر ارغوان رضایی از مشکلات دخترش می‌گوید:  دولت قبل از نام او استفاده تبلیغاتی کرد

ارسلان رضایی، پدر ارغوان که از کودکی به‌عنوان مربی در کنار دخترش بوده، در خلال گفت‌وگوی «شهروند» با ارغوان رضایی به نکاتی اشاره کرد. وی در بخشی از صحبت‌هایش می‌گوید: «خود ارغوان هم می‌داند که تنها کسی که در کره زمین می‌تواند به‌عنوان مربی او را به جایگاه قبلی‌اش برساند، من هستم. اگر به حرف من گوش کند، می‌تواند در همین‌سال 2017 پیشرفت قابل توجهی داشته باشد و به جایگاه قبلی‌اش بازگردد. ارغوان قبلا مثل آسانسور در رده‌بندی پیشرفت کرد و حالا هم باید همان مسیر را برود.»
وی همچنین با اشاره به عدم همکاری فدراسیون تنیس می‌افزاید:   «شایسته رئیس فدراسیون تنیس اصلا وقت نمی‌گذارد با من صحبت کند. من حتی به محمود گودرزی وزیر قبلی پیام دادم و نامه نوشتم اما هیچ پیامی دریافت نکردم.»
پدر ارغوان رضایی درپایان به ماجرای چند‌سال قبل اشاره می‌کند که حاشیه‌های سیاسی را برای دخترش به وجود آورد: «من مشکل خانوادگی در قوه‌قضائیه داشتم. ارغوان را به‌عنوان نخبه به یک مراسم در زمان دولت قبلی دعوت کردند که تنها ورزشکار در یک جمع 500 نفره بود. من هم که در فرانسه بودم، نامه‌ای را به ارغوان دادم تا به رئیس‌ دولت نهم بدهد تا شاید مشکل ما زودتر حل شود اما متاسفانه آن نامه توسط یکی از بستگان ما عوض شد. به‌هرحال ارغوان همراه با آن نامه 2 راکت تنیس به احمدی‌نژاد هدیه داد. متاسفانه بعد از آن عکس و تصاویر ارغوان در ویدیوهای تبلیغاتی رئیس‌جمهوری سابق پخش شد و آنها از این راکت‌ها سوءاستفاده سیاسی کردند. مردم هم متاسفانه فکر می‌کردند ما کار سیاسی کردیم و توهین‌های زیادی به ما شد که حقمان نبود.»