پیوند میان دلاکان و سلمانی‌ها با کشیدن دندان و درمان‌های ویژه‌شان برای دندان‌های دردناک در اواخر دوره قاجار و اوایل عصر پهلوی اول گسسته شد. آشنایی ایرانیان با دانش‌های نوین در حوزه طب به ویژه دندان‌پزشکی، نیز رواج سلمانی‌های جدید در این گسست تاثیری فراوان داشت. جعفر شهری درباره ممنوعیت دخالت سلمانی‌ها در حوزه درمان دندان و کشیدن آن می‌نویسد «در خلال سلمانی‌های مذکور [سنتی] سلمانی‌های جدیدی هم که مدلهای اروپائی را در اصلاح بکار میبردند تک‌تک ظاهر میشدند، با این صورت که چون اندک‌اندک اعمال جراحی و دندان‌کشی و مانند آن درباره سلمانی‌ها، مخصوصا سلمانی‌های تازه‌کار و تازه دکان بازکرده‌ها از طرف بلدیه غدغن میگردید».