|  دکتر شمسی عبداللهی  |    روانشناس |

افراد معلول، نابینا و ناشنوا نیازهای‌شان برای برقراری ارتباط با دیگران متفاوت است. آنها شاید کمتر برای صحبت‌کردن و ایجاد یک رابطه دوستانه و حتي گپ و گفت‌وگو پیشقدم شوند. اگر در یک جمع با چنین افرادی برخورد کرده باشید، این موضوع را بیشتر لمس کرده‌اید. آنها معمولا گوشه‌گیر هستند و در بحث‌ها شرکت نمی‌کنند. من در بسیاری از مراجعه‌کنندگانم این مسأله را زیاد شنیده‌ام. کسانی که یکی از اعضای خانواده‌شان دچار معلولیت است و به همین خاطر خانواده‌های‌شان می‌خواهند از یک روانشناس مشاوره بگیرند. اگر چه ما همیشه به والدین پیشنهاد می‌کنیم كه صبور باشند و با شخص معلول رفتاری عادی مثل بقیه افراد خانواده‌شان داشته باشند، اما متاسفانه نگاه‌های احساسی به این افراد و توجه‌هایی که نشان‌دهنده دلسوزی است، گاهی باعث بدتر شدن شرایط نیز می‌شود. این‌که ما یک فرد معلول را با همه مهارت‌ها و توانایی‌هایش بپذیریم با این‌که بخواهیم به آنها وانمود کنیم كه مهارت‌های‌شان را دست‌کم نمی‌گیریم تفاوت زیادی دارد. خانواده‌ها اکثرا به‌خاطر نگاه احساسی‌شان سعی می‌کنند کاری به معلول محول نکنند یا در کارها از آنها مشورت نگیرند. با این کارشان قصد دارند که از فرد معلول حمایت کنند و نشان دهند که به فکرش هستند اما این موضوع کاملا اشتباه است؛ چرا که این شخص خودش را از دیگران متمایز می‌بیند و به همین خاطر روز به روز گوشه‌گیر‌تر می‌شود. به همین خاطر خانواده‌ها باید از مشاوران و روانشناسان که در این زمینه فعالیت می‌کنند، کمک بگیرند؛ چرا که می‌توان با تقسیم‌بندی کارها و حتی طراحی برخی از کارها که معلولان از پس انجامش برمی‌آیند، آنها را نیز در امور زندگی‌مان سهیم کنیم.