| بهناز ذال | کارشناس ارشد روانشناسی
در خراسانجنوبی|
ایجاد شرایط مناسب بارداری و اجتناب مادر از استرس، راهی برای پیشگیری از اختلالات دوران کودکی است.
اختلالات دوران کودکی انواع مختلفی دارد. این اختلالات شامل اختلالات نافذ رشد مانند بیشفعالی و اوتیسم، اختلالات اضطرابی مانند اضطراب جدایی و ترس، اختلالات خلقی مانند افسردگی، اختلالات گفتاری از قبیل لکنت زبان و اختلالات آوایی و اختلالات یادگیری که عمدتا در سنین مدرسه قابل تشخیص است، مشکلات رفتاری ازجمله پرخاشگری، ناخن جویدن و شب ادراری و کابوسهای شبانه در دوران کودکی قابل مشاهدهاند.
کودکان از زمانی که در رحم مادر رشد میکنند در معرض اختلالات رشدی قرار دارند و برخی اختلالات تا 3،2 سالگی شناخته نمیشوند.
بیشترین سنی که کودکان با اختلالات مختلف قابل مشاهده هستند سنین مدرسه است.
کنترل کردن علل ایجاد اختلالات کودکی راهی برای پیشگیری از اختلالات محسوب میشود. از همینرو ایجاد شرایط مناسب بارداری و اجتناب مادر از استرس، سبک تربیتی مناسب، انجام بازیهای مناسب، مشاوره ژنتیک قبل از بچهدار شدن والدینی که فرزند یا کودکان معلول و دارای مشکل در خانواده آنها وجود دارد، میتواند در ابتلای کودک به اختلالات دوران کودکی موثر باشد.
عوامل ژنتیک، علل محیطی مانند وضع محیط جنین قبل از تولد و شرایط زمان زایمان و محیط بعد از تولد مانند سبک تربیت کودک نیز از عوامل موثر در اختلالات است.
اختلالات روانی و رشدی، کودک را از جامعه همسالان دور نگه میدارد و باعث میشود کودک نتواند با جامعه همسالان خود ارتباط مناسب برقرار کند؛ چراکه کودکی که دچار شب ادراری است یا لکنت زبان دارد توسط اطرافیان مورد تمسخر واقع میشود یا کودک بیشفعال توسط اطرافیان سرزنش میشود؛ لذا کودک دچار اختلالات اضطرابی، در مواجهه با موقعیتها دچار مشکل میشود و طبیعی است اتفاقات ذکر شده باعث کاهش اعتماد به نفس و ایجاد احساس حقارت در کودک میشود.
زمانی که اطرافیان بهویژه والدین استعدادهای کودک را درنظر نگیرند و او را با کمبودهایش بشناسند مشکلاتش دوچندان میشود.
هر اختلال نشانههای خاص خود را دارد. هر اختلالی معیارهای تشخیصی خاص و متفاوتی دارد که آن اختلال را از سایر اختلالات جدا میسازد؛ اما مشابهتهایی بین علایم کلی اختلالات کودکی از قبیل تأخیر در رشد فیزیکی، تأخیر در کسب مهارتهای مرتبط با سن، عدم برقراری ارتباط مناسب با اطرافیان وجود دارد.