شهروند| «خیلی دلمان می خواهد با شما خبرنگاران بعد یک گپ و گفت کوتاه قهوه بخوریم.قهوه ای تلخ با شیرینی ایرانی ... .»
 - شیرینی ایرانی با چای وطنی بیشتر
 می چسبد.
چای و شیرینی که می آید صحبت های تیم  خبری  اوکراین هم گل می اندازد. « سرگئی ترمیلینکو » دبیر انجمن ملی خبرنگاران  اوکراین «سرگئی تیخونوف »مدیر شبکه تلویزیون ملی اوکراین  و«دیمیترو پانچوک »، « دیمیترو تارسیوک »و «ویکتوریا  وسیلیک » خبرنگاران رسانه های اوکراین  روز گذشته دقایقی را  مهمان ویژه غرفه «شهروند»  در بیست ودومین نمایشگاه مطبوعات  بودند. صحبت در باره شباهت  و
تفاوت های رسانه های ایران با اوکراین و  موضوع ممیزی از جمله مباحث مهمی بود که دو طرف علاقةمند به شنیدنش بودیم.   
برای دبیر انجمن ملی اوکراین گفتن از
شباهت ها  که برای بار نخست درنمایشگاه مطبوعات ایران شرکت می کرد کمی سخت بود. او بیشتر از تفاوت ها گفت: «در  نگاه اول خیلی  سخت است که از  شباهت ها بگویم . اما این را مطمئنم که  دولت شما خیلی به مطبوعات و رسانه اهمیت می دهد  این را از سخنرانی اش در روز افتتاحیه نمایشگاه هم می شد فهمید.»
« سرگئی ترمیلینکو» ادامه داد: « به نظر
می رسد که در خیلی موارد نیز مستقیم یا غیر مستقیم بر کار مطبوعات نظارت می شود در حالی که در اوکراین این طور نیست نشریات خیلی مستقل عمل می کنند. دولت خیلی توجه
نمی‌کند. حتی چنین نمایشگاهی نداریم که رئیس جمهوری بخواهد صحبت کند. از طرف دولت حمایت نمی شویم. تنها شباهت ما این است که خیلی دوست داریم  بعد از این نشست با شما قهوه بخوریم . چون اینطور که دیدم  نوشیدن قهوه بین خبرنگاران ایرانی بسیار رایج است.»
مدیر شبکه ملی تلویزیون ملی اوکراین  هم وارد بحث می شود. او حرف هایش را با یک پرسش شروع می کند:  «اطلاعات زیادی از  سیستم
رسانه ای شما ندارم اما مایلم بدانم  آیا شما آزادی رسانه ای دارید؟»
پرسش اش را نشنیده می گیرم و از  «سرگئی تیمخونوف » می خواهم درباره تعداد و تنوع نشریات اوکراین بگوید : «در اوکراین تعداد نشریات کم نیست اما به اندازه ایران نمی رسد. در آنجا تلویزیون و شبکه های مجازی  نقش اصلی را بازی می کنند. البته روزنامه هم زیاد است و معروفترین آن نیز روزنامه «اوکراین امروز» است. اما ممیزی نداریم. الان حدود 25 سال است که سانسور در مطبوعات ما جایی ندارد. البته این موضوع به خصوصی شدن  بسیار ی از نهادها ودستگاه‌ها  از جمله مطبوعات اوکراین مربوط می شود. بیشتر نشریات کشور ما شخصی است.  نظار ت و فشاری هم اگر باشد از سوی صاحبان آنها ست وگرنه دولت در کار  
رو زنامه ها وشبکه های تلویزیونی ومجازی دخالت نمی کند. درست است بحث سانسور نداریم اماحالتی شبیه  مافیا در رسانه های ما هست که در برخی موارد بر روی کار ما نفوذ دارد. در حال حاضر 35 کانال تلویزیونی  و بیش از  ده‌ها نشریه در اوکراین داریم که تیراژ یکی از آنها به 200 هزار تا می رسد.»  او درباره  نقاط قوت و ضعف
رسانه های ایران، گفت: «شما خبرنگاران بیشتری در زمین دارید اما تجزیه تحلیل خیلی مهم است؛ من برنامه های رسانه های ایرانی را به زبان انگلیسی دنبال می کنم باید کمی  احاطه خود را بر غرب افزایش دهید هر چند این امر در کلام آسان اما  در عمل دشوار است.»
نوبت به نقش زنان در رسانه ها که می رسد  ویکتوریا وسیلیک ،خبرنگار تلویزیون رادا پاسخ
می دهد: «زنان در اوکراین همپای مردان می توانند روزنامه نگار یا سردبیر باشند. نصف خبرنگاران
رسانه ای ما زن  هستند. حتی  بیشتر از مردان به مناطق جنگی می روند و خبر وگزارش  تهیه می‌کنند. خانم ها مسئولیت پذیرتر هستند. برای مثال در اوکراین نشریه ای هست که تنها یک نیروی مرد دارد و مابقی همه زن هستند.»  این گپ و گفت با  پرسشی  درباره  اهمیت اطلاع رسانی در  مورد  موضوعات  بشر دوستانه  و جلوگیری از خشونت و رسید ن به صلح جهانی تمام می شود. ویکتوریا  می گوید:
« طبیعی است رسانه ها خیلی در این خصوص تلاش
می کنند اما به نظر می رسد این دولت ها هستند که باید دست از جنگ بردارند  و به صلح واقعی برسند. برای مثال در جنگ روسیه و اوکراین  این موضوع  فقط به پوتین ربط دارد. اوست که باید جنگ را تمام کند.ما همواره خواهان صلح هستیم و در این راه از هیچ تلاشی باز
نمی مانیم.40 درصد جمعیت اوکراین روس هستند. جنگ بین مردم نیست جنگ بین دولت هاست. ما کار خودمان را می کنیم ولی نهایتا یک نفر تصمیم می گیرد و باید جنگ را تمام کند.»