هوشنگ  ماهرویان نویسنده و پژوهشگر اجتماعی

من فکر می‌کنم طرح چنین مسائلی بیشتر نوعی دادن حق سکوت یا آرام‌بخش به گروه محدودی از ناشران و نویسندگان است که هنوز امید دارند با بهره بردن از گفتمانی غیرعادلانه، که بیشتر نوعی حمایت کوتاه‌مدت است، پیش‌روی ضررهای نشر و کتاب در ایران را بگیرند ولی حتی همان گروه محدود ناشران هم اینها را به‌عنوان دورنمای روشنی برای نشر ایران نمی‌بینند.
 در چند ماه گذشته ارشاد به خوبی نشان داده که حتی کتاب‌هایی که مجوز آنها را صادر می‌کند، اجازه حضور در جایی مثل نمایشگاه‌های دوره‌ای یا حتی نمایشگاه بین‌المللی ایران را نداشته است. با سپردن سانسور به ناشران، گروه زیادی از ناشران مستقل و تعیین‌کننده فضای فرهنگی ایران بخش وسیعی از آزادی‌های کوچک از پیش داشته خود را هم به زیر سایه قوانین دولتی خواهند برد و این مسأله سانسور را از کلمه یا کتاب به یک بخش وسیع‌تری می‌کشاند.
امکانات نشر و نویسندگان آن، که شرف نشر و کتاب ایران هستند، در فقیرترین شرایط ممکن تدارک قرار می‌گیرد و همه این شرایط نشان می‌دهد که با همه تلاش‌هایی که وزارت ارشاد کرده نتوانسته فضای نشر ایران را دگرگون کند. از نگاه من مشکل اصلی نشر ایران، نه کمبود بودجه، نه ممیزی، نه مسائل دیگر است، مشکل اصلی نشر ایران عدم پرداختن به نویسنده به‌عنوان صدای جامعه است، تا زمانی‌که نویسندگان را درنیابند و قلم را به آنها که اهلش هستند نسپارند، سیاست‌های رسمی حاکم بر این حوزه هیچ مشکلی را از نشر و کتاب ایران حذف نخواهد کرد.