| مصطفی محقق داماد|
امانوئل کانت، فیلسوف قرن ۱۸ میلادی پدر صلح جهانی است. این لقب برای او به خاطر تألیف رساله کوچکی است که 6 سال قبل از مرگش تألیف کرده و در ایران آن را به‌عنوان صلح پایدار ترجمه کرده‌اند.
در متن کتاب کانت آمده است که او سال‌ها پیش درمهمانخانه‌ای در هلند عکس گورستانی را که عبارت «سرزمین آرامش ابدی» دیده و همین الهام بخش او بوده است. به قول کانت باید دید این عبارت درباره عموم انسان‌ها صادق است یا در مورد سران دولت‌ها که اشتهای سیریناپذیری برای جنگ دارند یا در مورد فیلسوفان که رویای آرامش ابدی دارند. برخی معتقدند نام آرامش یا صلح پایدار برای کتاب حاکی از یأسی است که کانت به‌عنوان یک فیلسوف نسبت به برقراری آن داشته و می‌خواهد بگوید که آیا صلح پایدار فقط برای مردگان متصور است و انسان‌ها تا زنده‌اند به دنبال جنگ هستند.
چرا با وجود این‌که بسیاری از فیلسوفان، حکما و حقوقدانان پیش از کانت در مورد صلح صحبت کرده‌اند؛ آثارهیچ‌یک به قدر کانت مورد توجه قرار نگرفته است؟ شاید دلیل این امر این باشد که هیچ‌یک اقدام به پیش‌بینی نظام و سازوکاری برای ایجاد صلح و مراقبت از آن نکرده‌اند؛ درحالی‌که این حکیم در یک اقدام حقوقی، پیشنهاد تشکیل یک اتحادیه جهانی را داد تا دولت‌ها را از جنگ بازدارد. باید اشاره کنم که طرح جامعه ملل و سازمان‌ملل، ابتکار کانت است. ما منکر خدمات سازمان‌ملل در کنترل بسیاری از جنگ‌ها نیستیم؛ اما آیا این سازمان توانسته تمام حملات و جنگ‌ها را به اتمام رسانده و آرامش را به بشر هدیه دهد؟ من به‌عنوان یک طلبه کوچک ایرانی از نماینده سازمان‌ملل می‌خواهم پیام ما را به دبیرکل سازمان‌ملل متحد برساند که در مسیر تحقق صلح کوتاهی نکنید و بدانید که تعلیم و تربیت مهم‌ترین عامل گسترش فکر صلح و صلح طلبی است. صلح جهانی و این تشکیلات فقط با نیروی نظامی نمی‌تواند کار کند؛ بلکه باید در مسیر اعتلای فرهنگ صلح، سعی و کوشش کنیم و این کار را باید از درون خانواده و آموزش و پرورش
آغاز کرد.