خشونت جسمی و روحی، یکی از عوامل تخریب شخصیت کودکان است، به همین سبب، بنا بر بند یک ماده 19 کنوانسیون حقوق کودک، کشورهای طرف کمیسیون متعهد شده‌اند: «اقدام‌های قانونی، اجرایی، اجتماعی و آموزشی را در جهت حمایت از کودک در برابر همه شکل‌های خشونت جسمی و روحی، آسیب‌رسانی و سوءاستفاده به عمل آورند».
در دین اسلام نیز به این مهم توجه جدی شده است، چنان‌که وقتی مردی در حضور امام علی علیه‌السلام از فرزند خود شکایت کرد، امام علیه‌السلام فرمود: «او را نزن، (بلکه) از او دوری کن
(قهر کن)، ولی نه طولانی».
در واقع، این حدیث بیان می‌کند که اگر تنبیه برای تربیت کودک انجام می‌گیرد، بهتر آن است که این تنبیه، تنبیه بدنی نباشد، بلکه از عواطف کودک استفاده شود، زیرا تنبیه بدنی، زمینه‌ساز مشکلات روحی و عاطفی فراوانی همچون سرخوردگی و تخریب شخصیت کودکان می‌شود، ولی وقتی از کودک دوری شود، او کم‌کم به اشتباه خود پی می‌برد. البته این دوری نباید طولانی شود، زیرا ممکن است از یک‌سو روی عواطف کودک اثر عمیق بگذارد و زمینه‌ساز مشکلات روحی او  شود و از سوی دیگر، بر اثر طولانی‌بودن، از تأثیر این ابزار تربیتی کاسته شود. بنابراین، امام علیه‌السلام پس از دستور دادن به دوری، بی‌درنگ سفارش می‌کند که این فاصله گرفتن والدین طولانی نشود.
رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید: «خداوند به هیچ‌چیز خشم نمی‌گیرد، آنچنان که به‌خاطر زنان و کودکان خشم می‌گیرد».