|  احمد بخشایش‌اردستانی | نماینده مجلس   |

تریبون سازمان ملل یک تریبون جهانی است که در اختیار همه قرار نمی‌گیرد بلکه در اختیار کسانی است که به نوعی مشروعیت دارند. صحبت‌های آقای روحانی نظام‌مند بود. سخنرانی نظام‌مند به این معناست که به اصطلاح در ادبیات سیاسی، یک دال در نظر می‌گیرند و تمام صحبت‌ها حول همان دال چیده می‌شود. مثلا وقتی که ایشان موضوع جهان عاری از خشونت و مبارزه با افراطی‌گری را ‌سال گذشته مطرح کرد، این را به‌عنوان دال قرار می‌دهد و تمام صحبت‌های امسال نیز حول این مسأله می‌چرخید. البته رئیس‌جمهوری برخی صحبت‌ها در مورد نظام سلطه، مسأله هسته‌ای، افراطی‌گری در منطقه و دیگر مسائل را مطرح کرد که همه این موارد هم براساس همان مفهوم گفته شد.
اما باید به این نکته هم توجه کرد که غرب از صحبت‌های ایشان ممکن است آن برداشت ما را نداشته باشد. آنها مثلا ممکن است بگویند که ببینید ظریف و روحانی چگونه از رسانه‌های ما استفاده می‌کنند. غرب ممکن است بگوید وقتی رئیس‌جمهوری ایران از فرقه‌گرایی صحبت می‌کند چرا در عمل در کشور خودش به آن پایبند نیست، درحالی‌که در ایران بسیاری از ادیان و مذاهب، نماینده مجلس دارند. به نظر من رئیس‌جمهوری در سازمان ملل خوب صحبت کرد و درواقع به شکلی نظام‌مند مسائلی را که می‌خواست به آنها بپردازد با محور همان مسأله پیشنهادی‌اش پیش برد. البته ممکن است برخی بگویند که حرف‌های ایشان تکراری بود و صحبت جدیدی وجود نداشت درحالی‌که اصلا نیازی نیست که رئیس‌جمهوری هر‌ سال سخن جدیدی بگوید، بلکه باید آن‌قدر یک حرف و یک ایده را مطرح کند تا در ذهن جهانی قرار بگیرد. سران کشورهای غربی هم به این شیوه رفتار می‌کنند به این صورت که وقتی می‌خواهند تصمیمی بگیرند آن‌قدر آن را بیان می‌کنند تا برای مردم آن مسأله جا بیفتد.