با سلام. ضمن تقدیر از قلم روشنگرانه و مردم‌محور و غبار زدای آقای پورمحمدی و دیگر نویسندگان و با احترام به مدیرمسئول و سردبیر نامدار روزنامه، گلایه دارم از دبیر گروه ورزش، تیتر؛ «فوتبالی‌ها علیه کی‌روشی‌پور!» و گفت‌وگو با  فریادشیران و حکم: عادل دیگر عادل نیست، جانبدارانه و غیرعادلانه بوده و حرفه‌ای عمل نشده است. مردم فارغ از باند و سیاه‌بازی فوتبالی قاضی واقعی هستند. آقای عادل فردوسی‌پور تحصیلکرده، خلاق و باصداقت است و مورد احترام جامعه و وجدان بیدار زمانه ماست و بدیهی است کاری سخت در پیش‌رو دارد. شکل برکناری آقای دایی مورد انتقاد آحاد ملت بود، نبود؟ جایگاه حرمت و شأن کجاست؟ اکثر بزرگان- ورزش ما به نوعی قوت و ضعف دارند و قهرمان و پیشکسوتی موفق است که با فساد، رومیزی، زیرمیزی میانه‌ای نداشته باشد و صادق باشد و آدرس غلط ندهد. ما را با آدم‌های هتاک، عوام‌فریب و غیرقابل پیش‌بینی کاری نیست. تیتر زرد و نوشته‌های هدفدار ورزشی شایسته -روزنامه وزین- شهروند نیست.
شهروند: حق با شماست. باید همکاران ما از شیوه‌هایی از نگارش که شائبه‌برانگیز است بپرهیزند ولی گروه ورزشی ما در آن نوشته به هیچ عنوان از شیوه برکناری علی دایی حمایت نکرده بود. ضمن آنکه بعید می‌دانم شما معتقد باشید آقای فردوسی‌پور چون تحصیلکرده است از خطا و انتقاد مصون است بالاخره انتقادهایی چه به لحاظ فنون مجری‌گری و چه نحوه پرداخت به سوژه‌ها به او هم وارد است.
  لطفا در حمایت از آقای رئیس‌جمهوری، چشم خود را بر حقایق روشن نبندید، تورم اصلا پایین نیامده و قیمت‌ها بالا رفته، برخلاف قول حاج‌آقا روحانی برای نجات ارزش پول ملی، بهای دلار هم رفت بالای 3200 تومان! پس چه فرقی بین این دولت با اون بابا است که همه چی‌رو به هم ریخت و رفت؟
شهروند: بی‌شک به برخی تصمیمات و عملکرد دولت جناب روحانی هم نقد و اشکال وارد است ولی حق بدهید آنچه به این دولت ارث رسیده خراب‌تر از آن است که به سادگی و سرعت قابل جبران باشد.
  آقای روحانی قول داده بودند ارزش پول ملی در برابر ارزهای خارجی را برگردانند و احیا کنند، ولی روزبه‌روز بهای دلار بالا می‌رود! پس چه فرقی بین حاج آقا روحانی است با احمدی‌نژاد که ارزشی برای پول ملی قایل نبود؟!
شهروند: دوست عزیز! اقتصاد یک پدیده انتزاعی نیست که جدای از مقوله‌های دیگر نظیر سیاست داخلی و خارجی قابل حل و فصل باشد. ضمن آنکه اقتصاد کشوری از مدار و ریل خارج می‌شود نمی‌توان با معجزه یک شبه به آن سامان داد. ولی به هر حال دولت هم نباید فراموش کند که جامعه به‌شدت آزرده و خسته است و دیگر جایی برای تصمیم‌های نسنجیده و نادرست وجود ندارد.