«من وقتی شعر خوبی را ‌می‌خوانم به نظرم می‌آید که کلمات به شکل مرغان زیبا و تیزبالی پر باز کرده، معانی و مفاهیم را در آغوش می‌گیرند. از تماشای این تابلو که هرچه پایه شعر بلندتر باشد روشن‌تر و وسیع‌تر است، حالتی که گوینده در حین سرودن داشته در من هم که خواننده آن اثر هستم، بیدار می‌شود. این کیفیت را در آثار شما کاملا درک می‌کنم. آنچه نزد شماست، هنر واقعی و از هر تعریف و توصیفی بی‌نیاز است.» (گوشه‌ای از نامه استاد شهریار به فریدون مشیری)