جبار قوچان‌نژاد کارشناس والیبال

قبل از این‌که بخواهم به مسائل فنی دیدار والیبال ایران و برزیل در نخستین روز لیگ جهانی 2016 بپردازم، باید از صداوسیما گلایه کنم. مسئولان تلویزیون ملی ایران باید بدانند مردم و اهالی والیبال ابزار دیگری برای تماشای مسابقات ندارند و به این شکل پخش کردن مسابقات نیز روی اعصاب هر کارشناس و هواداری است. این‌که یک صحنه از نیمکت ایران که مربوط به ابتدای مسابقه است، 100بار درطول 3ست تکرار می‌شود، واقعا بیننده را اذیت می‌کند. خیلی از صحنه‌ها برای مربیان والیبال مهم است تا آن را آنالیز کنند و حتی روی حرکت آهسته تماشا کنند اما متاسفانه چیزی به غیر از صحنه‌های تکراری نمی‌بینیم. این موضوع آن‌قدر مرا دلخور کرده که گاهی اوقات ترجیح می‌دهم بازی را نگاه نکنم. اگر مردم به دنبال دیدن صحنه‌های خاص باشند که سراغ خیلی از شبکه‌های ماهواره‌ای می‌روند، نه این‌که بخواهند بازی والیبال را تماشا کنند. به بحث فنی که برسیم، از نظر من شکست ایران در گام نخست مقابل قدرتی مثل برزیل طبیعی بود. بازیکنان کاملا خسته بودند و اصلا درحد و اندازه خودشان نشان ندادند. هرچقدر ما در دریافت، سرویس و دفاع روی تور بد عمل کردیم،‌ برزیلی‌ها عالی بودند. به‌ هرحال باید درک کنیم که خستگی بازیکنان بعد از سفر به ژاپن و برگزاری بازی‌های سنگین در انتخابی المپیک و بعد از آن حضور در برزیل، طبیعی است. باید امیدوار بود که این خستگی به مرور از بدن بازیکنان خارج شود، اگرچه مسأله مهم دیگر نیز تغییر در ارنج تیمی ایران بود. غیبت فرهاد قائمی، حمزه زرینی را وارد ترکیب اصلی کرده بود اما زمان می‌برد تا زرینی در ترکیب تیم جا بیفتد. از طرفی شهرام محمودی و امیر غفور در پست پشت خط‌زن، مکمل‌های خوبی برای هم بودند اما الان با توجه به غیبت غفور هیچ آلترناتیوی برای محمودی نداریم. از نظر من نباید خیلی از بازیکنان اصلی تیم به این سفر می‌رفتند، بلکه یک ترکیب دگرگون می‌توانست باعث ایجاد انگیزه در بازیکنان جوان تیم شود. بازیکنان اصلی بعد از سفرهای طولانی دچار والیبال‌زدگی می‌شوند، درحالی‌ که باید تا کمتر از 2ماه دیگر در المپیک حاضر شوند.