رسیدن، پرتاب کردن، پارو زدن و رفتن ترتیب مراحل نجات مصدوم از آب هستند. اولین و ساده‌ترین روش نجات، «رسیدن» به مصدوم است و برای آن به یک تیرک، نردبان، چوب بلند یا هر وسیله‌ای که به مصدوم برسد، نیاز است. همین که وسیله مورد‌نظر فراهم شد، جای پای خود را محکم کنید و از یک رهگذر بخواهید تا کمربند یا شلوار شما را بگیرد و شما را ثابت نگه دارد. پیش از رسیدن به مصدوم از حفظ سلامت خود مطمئن شوید.
در صورت امکان، می‌توانید اجسام شناور (بطری خالی نوشابه، جلیقه نجات، بالشتک‌های شناور، قطعه چوب یا لاستیک یدک باد شده) را برای مصدوم پرتاب کنید. اگر طناب در دسترس بود، آن را به جسم شناور ببندید تا هم بتوانید مصدوم را به سمت خود بکشید و هم اگر پرتاب مفید نبود، بتوانید دوباره پرتاب را انجام دهید. متوسط قدرت پرتاب یک نجاتگر دوره ندیده 15متر است. اگر مصدوم از محدوده پرتاب بیرون است و قایق موتوری، قایق پارویی یا تخته بزرگ در نزدیکی شماست، می‌توانید پارو بزنید و خود را به مصدوم برسانید. این مانورها نیاز به مهارت‌هایی دارد که با تمرین به‌دست می‌آید. برای حفظ جان خودتان یک ژاکت نجات بپوشید. برای پرهیز از واژگون‌شدن هرگز مصدوم را از طرفین قایق نکشید؛ بلکه او را از سمت عقب بکشید. اگر 3راه رسیدن،پرتاب کردن و پاروزدن ممکن نبود و شما یک شناگر ماهرید و روش‌های نجات از آب را آموزش دیده‌اید، می‌توانید با شنا کردن خود را به مصدوم در حال غرق شدن برسانید. وارد شدن به آب حتی در آب‌های آرام برای نجات ‌غریق کاری مشکل و خطرناک است و اغلب ممکن است خود نجاتگر نیز در نهایت غرق شود و نیاز به نجات
پیدا کند.
احتیاط
مبادا به طرف یک غریق شنا کنید و او را بگیرید، مگر این‌که دوره نجات‌غریق را گذرانده باشید.