شهروند|  همزمان با افزایش پخش زنده بازی‌های اروپایی، نگاه بینندگان حرفه‌ای از چند گل و جریان بازی به مسائل جانبی جلب شد. چشم‌ها روی پیراهن گشت و سوالی مطرح شد؛ چرا در سال‌های اخیر برندهای برتر آسیایی راه خود را به قلب بزرگترین تیم‌های اروپایی باز کرده‌ و چگونه جای غول‌های قبلی را گرفته‌اند؟
جهان‌شمولی آسیا
قبل از این‌که به دلایل این همه استقبال برسیم، بهتر است به آمار نگاهی بیندازیم؛ آماری که نشان می‌دهد در لالیگا، آتلتیکو و رئال‌مادرید، فینالیست‎های فصل 2014-2013 لیگ ‌قهرمانان از اسپانسر پیراهن آسیایی (جمهوری آذربایجان و هواپیمایی امارات) استفاده می‌کنند. در ایتالیا هرچند به گستردگی دیگر لیگ‌ها خبری از اسپانسرهای آسیایی نیست اما اسپانسر یکی از بزرگترین تیم‌های فوتبال سرزمین چکمه‌ای یعنی میلان (به‌لحاظ چرخش اقتصادی حتی در روزهای نه‌چندان خوب و نه صرفا نتایج) هواپیمایی امارات است؛ همان اسپانسری که به‌خاطر ساخت استادیوم آرسنال، نامش را روی پیراهن و ورزشگاه این تیم لندنی ثبت کرد. در لیگ‌ برتر شاهد وفور اسپانسر لباس آسیایی هستیم. اورتون(چانگ)، چلسی(یوکوهاما)، آرسنال(هواپیمایی امارات)، منچسترسیتی(هواپیمایی اتحاد) و وست بروم از اسپانسر پیراهن آسیایی بهره می‌برند. حتی آلمان با آن سیاست‌های بومی‌گری‌اش در زمینه سرمایه‌گذاری هم 2 اسپانسر لباس گردن‌کلفت آسیایی دارد؛ ال‌جی برای بایرلورکوزن و امارات برای‌ هامبورگ. هیوندایی و امارات در فرانسه و لیگ دسته اول ردپای ماندگاری از خود به جای گذاشته‌اند. فراموش نکنید مرغوب‌ترین تیم فرانسه، آرم شرکت هوایی امارات را روی سینه دارد. در این بین، هر 2 اسپانسر اصلی تیم اول حال حاضر فرانسه، آسیایی هستند؛ بنیاد نیکوکاری قطر و هواپیمایی امارات.
آمار جالب
12 تیم از مجموع 98 تیم حاضر در سطح اول 5 لیگ معتبر اروپا از اسپانسر لباس آسیایی استفاده می‌کنند. سهم اسپانسرهای اروپایی حدود یک‌سوم کل است و بعد از این قاره و اسپانسرهای بومی، کشورهای آسیایی در رده بعدی نمایندگان یک قاره روی پیراهن تیم‌های بزرگ هستند. برخلاف تصور اما در جدول اسپانسرهای رسمی تیم‌ها، خبری از برندهای آسیایی دیده نمی‌شود که در نوع خود نکات جالبی در پی دارد. اروپایی‌ها برای کیفیت اهمیت زیادی قایل هستند و به همین دلیل غالبا از برندهای کیفی و برتر سود می‌برند.
نظر کارشناس
در جست‌وجو برای یافتن دلیل استقبال اروپایی‌ها از برندهای آسیایی با عباس ترابیان، دبیر کمیته بازاریابی فدراسیون فوتبال ایران همکلام شدیم. او به «شهروند» می‌گوید: «به‌طور کلی اروپایی‌ها در مورد اسپانسر بسیار سختگیر هستند. برندهای آسیایی، معمولا در مقایسه با همتایان اروپایی خود کیفیت لازم را ندارند و به همین دلیل اروپایی‌ها سراغشان نمی‌آیند. در کشورهایی مانند آلمان، قوانین جدی در مورد اسپانسرها وجود دارد و معمولا باشگاه‌ها به‌خاطر پول، کیفیت را فدا نمی‌کنند. به همین دلیل روی پیراهن، مارک‌های آسیایی بیداد می‌کند اما در مبحث اسپانسر باشگاه، آسیایی‌ها هنوز توفیق چندانی به دست نیاورد‌ه‌اند.» او این‌طور صحبت‌هایش را ادامه می‌دهد: «قطر به همان راحتی که میزبانی جام‌جهانی را با ارتشا از رقبای گردن‌کلفت خود دزدید، موفق به حضور روی پیراهن امثال بارسلونا شد. تیم‌های بزرگی مانند بارسلونا و رئال‌مادرید در توجیه دلیل استقبال از برندهای عربی به سودآوری و گردش مالی و حجم معاملات سنگین جاری در قراردادهایشان اشاره می‌کنند. این موضوع البته صحت دارد اما بیشتر به یک توجیه می‌ماند چون شاید واقعا رقم سود بارسلونا و رئال‌مادرید به وزن اسمشان نباشد. این روزها پول، برند می‌سازد!»