شهروند|  محسن بیاتی‌نیا که ترجیح داده ســال‌های پایانی فوتبال خود را در لیگ تایلند سپری کند، تقریبا 14‌ سال قبل در فینال بازی‌های آسیایی بوسان کره‌جنوبی توانست گل پیروزی‌بخش ایران را مقابل ژاپن به ثمر برساند؛ تیمی که دقیقا چندروز قبل در همان رده سنی توانست 3 بر صفر ایران را شکست دهد. او خاطره‌ جالبی از آن دوره دارد:
«تیمی که راهی بازی‌های آسیایی کره‌جنوبی شد، یکی از بهترین نسل‌های فوتبال ما بود و تقریبا 99‌درصد بازیکنان آن تیم توانستند در تیم‌های باشگاهی مطرح شده و در تیم‌ملی بزرگسالان نیز بازی کنند. از سوی دیگر فوتبال ما تازه حرفه‌ای شده بود و مردم علاقه‌شان بیشتر از حالا بود. برانکو با شناخت کافی روی نیمکت و دادگان هم با حمایت‌هایش ما را کمک می‌کردند. تمام تیم‌ها را برای رسیدن به فینال شکست دادیم و به سد محکم ژاپن خوردیم که چند ماه قبل از آن جام‌جهانی را در کشورش برگزار کرده بود. با این حال در و تخته تیم ما با هم جور بود و برای پیروزی به میدان رفتیم. آن بازی یکی از بهترین خاطرات زندگی‌ام بود. جواد کاظمیان گل اول را زد و با گل دومی که من به ثمر رساندم، تقریبا جشن قهرمانی گرفتیم؛ اگرچه یک گل در دقایق پایانی خوردیم.
آن موقع سایر بازیکنان و رسانه‌ها به من می‌گفتند بعد از هر گلی که می‌زنی،‌ هیجان زیادی داری و خیلی شادی می‌کنی. حتی به محسن هیجان هم معروف شده بودم اما هنوز هم مثل آن موقع شادی می‌کنم؛ چون معتقدم گلزنی برای یک مهاجم همیشه شیرین است. با این حال وقتی الان یاد آن روزها می‌افتم و وضع فعلی فوتبالمان را می‌بینم، حسرت می‌خورم. وقتی تیم امیدمان حسرت المپیکی شدنش 44 ساله می‌شود، فکر می‌کنم فوتبالمان در حد جزایر فارو است!»