شهرام شهيد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ي طنزنویس [email protected]
سعدی قبلا گفته بود دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی‌فایده کردند اما گویا تازگی این تعداد به بیست و دو سه نفر افزایش یافته و همگی‌شان هم در تیم‌ملی فوتبال امید کشور مشغول به کار بوده‌اند. یعنی کادر فنی تیم امید جوری بهره‌وری را زیر سوال بردند که هیچ تنابنده‌ای نمی‌تواند این‌جور بزند زیر بهره‌وری. شما فکر کن یکصد و بیست دقیقه تلاش کنی و آخر سر بازی را سه بر صفر ببازی. بعد بنشینی با خودت خلوت کنی و فکر کنی اگر به نشانه اعتراض به سیاست‌های خشن ژاپن ضد مردم چین در طول جنگ جهانی در زمین حاضر نمی‌شدیم، هم به همین نتیجه دست پیدا می‌کردیم که حالا کدام سه بر صفر شکوهمندتر بود؟ می‌بینید تفاوت باخت سه بر صفر در زمین مسابقه با باخت سه بر صفر ناشی از عدم حضور در زمین مسابقه از فرش تا عرش است. به قول معروف دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه... دیم دیم دارام دام و اما این کجا و آن کجا. تازه اگر به همان دلیل اعتراض به ژاپن در زمین مسابقه حاضر نمی‌شدند، هم خرج آب و آبمیوه و تدارکات و... ذخیره می‌شد و برای کشور ارزآوری داشت و هم رابطه‌مان با چین خیلی احساسی و دلی می‌شد و حالا که قرار است تجارتمان با چین- شما بخوان وارداتمان از چین- 15برابر بشود چه بسا با آن اتفاق صد برابر می‌شد. جوری که حتی پسته و پدربزرگ و کباب کوبیده و آبگوشت بزباش چینی وارد ایران می‌شد. اما خب قرار نیست ما مثل این بچه‌های لوس فقط غر بزنیم. حالا وقت این است که بگوییم پیشنهادهای ما برای حل بحران رفتن تیم فوتبال به المپیک چیست.
- دایورت کردن موضوع رفتن به المپیک از مغز به ناکجاآباد: درواقع باید با خودمان تمرین کنیم و بگوییم اوووو حالا مثلا گیریم رفتیم المپیک. آخرش که چی. البته جناب علیپور دبیر رئیس کمیته نظارت و بازرسی و صیانت لیگ فوتبال ایران قبل از ما پیش‌دستی کرده و گفته نهایت رفتن تیم فوتبال امید به المپیک یک طلا بود که آن را هم کشتی می‌گیرد. تنها نگرانی من این است که دید مسئولان به کشتی هم این باشد که نهایتش طلا نگرفتیم فوتبال می‌گیرد. برای همین است که از تیم کشتی هم همچین حمایت نمی‌شود.
- عوض‌کردن استراتژی و هدف: درواقع بهتر است به جای این‌که هدفمان رفتن به المپیک باشد، تغییر کاربری بدهیم و هدفمان را بگذاریم زدن رکورد گینس در تعداد سال‌های نرفتن به المپیک. تجربه نشان داده وقتی ما چیزی را هدف می‌گیریم، معمولا برعکسش می‌شود. بنابراین وقتی هدف کسب رکورد نرفتن به المپیک باشد، خرابکاری می‌کنیم و حتما می‌رویم المپیک!
- لژیونرکردن محمد مایلی‌کهن: درواقع به جای این‌که از مایلی‌کهن در کادر فنی تیم استفاده کنیم. بهتر است او را صادر کنیم. وقتی او مربی تیم‌های مقابل ما باشد تیم ما برنده می‌شود.
- اعطای میزبانی به دشمن: کاری کنیم دوره بعدی المپیک در اسراییل یا عربستان برگزار شود و ما به دلیل سیاست‌های بد آن کشورها، مسابقات را تحریم کنیم. این‌طوری دیگر ما حذف شده از مسابقات محسوب نمی‌شویم
- استفاده از فن بدل: مثل کشتی و تکواندو و... کاری کنیم تعدادی از ورزشکاران خوبمان با شناسنامه‌های جعلی و صغر سنی بروند خارج و به‌طور نامحسوس درکشورهای رقیب اقامت بگیرند و عضو تیم المپیک آنها بشوند. بعد که ما را بردند تقاضای ویدیو چک کنیم و با سند و مدرک ثابت کنیم، تیم مقابل صغر سن دارد و باید در برابر ما بازنده اعلام شود.