احمد طالبی‌نژاد منتقد سینما

حضور سینمای ایران در جشنواره بین‌المللی ونیز که جزو جشنواره‌های گروه الف یعنی درجه یک حساب می‌شود بسیار حائز اهمیت است.  وقتی هم که فیلمی ایرانی همچون «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد (برنده جایزه بهترین فیلمنامه هفتاد و یکمین دوره جشنواره ونیز) بتواند در این جشنواره جایز دریافت کند، علاوه بر این‌که باعث می‌شود فیلمش بازار گسترده‌تری برای نمایش و عرضه پیدا کند بر اعتبار سینمای ایران هم می‌افزاید و منجر به دیده‌ شدن بیشتر سینمای ما می‌شود.   البته این اولین‌بار نیست که ما در این جشنواره موفقیت کسب می‌کنیم، بلکه در دوره‌های قبلی خصوصا دهه 60، که دوران طلایی حضور سینمای ایران در عرصه‌های بین‌المللی بود ما توانستیم جوایز دیگری هم در این جشنواره کسب کنیم.  جعفر پناهی با فیلم «بادکنک سفید» در نقطه آغاز شهرتش در جشنواره ونیز حضور پیدا کرد.   اما این‌که رخشان بنی‌اعتماد توانست بابت این فیلم که یکی از استثنایی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران و حتی جهان است، جایزه بگیرد خودش به تنهایی جای تحسین و تبریک دارد.  چراکه فیلم «قصه‌ها» سرنوشت مجموعه‌ای از قهرمان‌های فیلم‌های قبلی خانم بنی‌اعتماد است. تا به حال ما چنین فیلمی نداشته‌ایم که فیلمسازی بعد از گذشت 30‌سال کار بیاید و درباره شخصیت‌های فیلم‌های قبلی‌اش در فیلم جدیدی صحبت کند.  فیلمنامه «قصه‌ها» بسیار دقیق و موشکافانه نوشته شده، شخصیت‌ها به خوبی به‌روز شده‌اند و واقعا خانم رخشان بنی‌اعتماد و همکارشان فرید مصطفوی کار خودشان را به خوبی انجام دادند.  امسال ظاهرا فیلمسازان ایرانی حضور پررنگی در جشنواره ونیز داشتند.  محسن مخملباف با فیلم «رئیس‌جمهور» که من ندیدم اما شنیدم که فیلمی پخته و حرفه‌ای است در این جشنواره حضور داشته، همچنین فیلمسازان دیگری همچون  بهمن قبادی، رامین بحرانی و امیرنادری (با یک فیلم مستند) در هفتادویکیمن دوره جشنواره فیلم ونیز شرکت داشتند .