شهروند| وقتی سوت شروع بازی حساس مرحله یک‌چهارم‌نهایی رقابت‌های زیر 23‌ سال آسیا بین ایران و ژاپن به صدا درآمد، می‌شد ردپایی عمیق از تمایل ایران به نوعی بازی شناور را دید؛ جایی که بازیکنان پشت سر مهاجم با همکاری گوش‌ها خیلی سریع خود را به فاز تهاجمی می‌رساندند و در لحظات نه چندان زیاد صاحب توپ شدن رقیب هم مردان ما خیلی راحت در دفاع برتری عددی به وجود می‌آوردند. این نوع بازی بیشتر دفاع-ضدحمله‌ای نتیجه فوتبال به اصطلاح واکنشی توصیه شده از سوی خاکپور بود. او در 3 بازی قبلی هم تیم را براساس روش حریف چیده بود و اصراری بر بازی براساس سبک دلخواه و ذهنی خود نشان نمی‌داد. نتیجه این مدل بازی البته ریسکی، 3 حمله خطرناک هدر رفته برای بازیکنان ما در روز نه چندان خوب ژاپنی‌ها در نیمه اول بود. از این حملات بهره‌ای نبردیم اما حتی این تیم‌ملی کم‌دقت هم بهتر از ژاپن نشان می‌داد. تیم خاکپور در نیمه اول نتیجه نگرفت. می‌شد حدس زد در 45 دقیقه دوم، نه ایران به این شیوه درحال یکنواخت شدن ادامه دهد و نه ژاپن کماکان تیمی تحت‌تأثیر نشان دهد. احتمالا در فاصله بین 2 نیمه، خاکپور از بازیکنانش خواسته بود به شکل کنترل شده‌ترین به بازی ادامه دهند چون درهمان شروع نیمه‌دوم، بازی‌سازی تیم‌ملی از آخرین نقاط خط دفاعی، خبری از عزمی جزم برای احاطه بر رقیب در 45 دقیقه سرنوشت‌ساز می‌داد؛
 45 دقیقه‌ای که می‌توانست ایران را به برزیل نزدیک‌تر کند.
انفعال خاکپور و خستگی ایران
ریتم بازی در اوایل نیمه دوم اندکی کند شده بود که میلادی محمدی با یک ضربه سر هیجان را به اوج رساند. ضربه سر زیبای او با اختلاف اندکی به تیردروازه برخورد کرد تا حساس‌ترین صحنه بازی تا دقیقه 55 به سود ایران شکل بگیرد. بعد از این اتفاق، تیم امید ما با انگیزه بیشتری به توپ ضربه می‌زد اما کماکان از گل خبری نبود. روند بازی در اوایل نیمه‌دوم نشان از خستگی بازیکنان تیم‌ملی به خاطر دوندگی در نیمه اول داشت. در این بین انفعال خاکپور و اصرار او به تعویض نکردن هم جای تعجب داشت. او اواخر بازی حتی از مربی ژاپنی بی‌علاقه به تغییر هم یک تعویض کمتر داشت. بیرون آمدن محمدی از زمین، تنها تغییر استراتژیک خاکپور بود و پس از یک 30 دقیقه نه چندان، بازی در 90 و چند دقیقه با تساوی بدون گل خاتمه یافت. برتری عددی ژاپنی‌ها در حمله نشان می‌داد بازیکنان ما از خستگی توان برگشتن به نیمه زمین خودی را از دست داده‌اند. به هرحال تیم امید امیدوارانه سراغ 2 وقت 15 دقیقه‌ای رفت تا شاید اتفاق خاصی رخ دهد اما...
... و سرانجام گل ژاپن
آنقدر گل نزدیم تا سرانجام در ششمین دقیقه 15 دقیقه اول وقت اضافه، تویوکاوا، بازیکن شماره 14 تازه‌وارد روی یک ارسال با ضربه سر دروازه اخباری را گشود و آب سردی بر پیکر داغ بچه‌های خاکپور ریخت. تیم‌ملی پس از دریافت گل به شکل طبیعی حمله می‌کرد اما استرس نهفته در ساق‌های بازیکنان، مانع زده شدن ضربه آخر به صحیح‌ترین شکل ممکن شد. 15 دقیقه اول با کنترل بازی از سوی ژاپنی‌ها و تداوم بی‌دقتی بازیکنان ما در استفاده از 2 موقعیت مطلوب به اتمام رسید. 15 دقیقه دوم، 2 گل دیگری از سوی ژاپنی‌ها در پی داشت. اشتباه اخباری به شکل چشم‌نوازی گل دوم را زیبا کرد و گل سوم هم جشن ژاپنی‌ها را تکمیل کرد.
حسرت، 44 ساله شد
به همین راحتی در روزی که برتر از رقیب بودیم، مغلوب یکی از بدترین ژاپن‌های ممکن شدیم تا حسرت رسیدن به المپیک44 ساله شود. انفعال خاکپور و خست در تعویض‌ها به اضافه موضوعی به نام تغییر فراوان در ترکیب، آرزوهای ما را به باد داد. بچه‌های تیم‌ملی به سبک همه تیم‌های مایلی‌کهن باترس و استرس راهی میدان شدند. تیم چنین پرامکانات که با پول و هزینه کاشانی انواع اردوها را پشت سر گذاشت، باید بیش از این می‌درخشید اما به جای درخشش، ابهامات زیادی به وجود آورد که باید در فرصت مناسب به آن پاسخ داده شود.