مهدی بهلولی آموزگار

۱. چند روز مانده به جشن نوروز گذشته، خبردار شدم که دست یکی از بستگان نزدیکم از آرنج شکسته. رفتم بیمارستان، دیدم باندی به دستش پیچیده‌اند و منتظر پزشک‌اند. پیش از ظهر بود. تا شب ماندیم، اما از پزشک خبری نشد. بیمارستانی دولتی بود در مرکز تهران، اما حتی برای شستن دست، مایع دستشویی نداشت. پس از پرس‌وجو دریافتیم که یکی از بیمارستان‌های خصوصی، بیمه تکمیلی بیمار ما را می‌پذیرد. فردا صبح رفتیم آن‌جا. رفتم پذیرش و پرسیدم که آیا بیمه تکمیلی را می‌پذیرد یا نه؟ گفت می‌پذیریم اما نکته این است که در این بیمارستان، پزشکان ما «دستمزد» خود را جداگانه از شما می‌گیرند. گفتم مثلا چقدر؟ گفت بستگی به عمل دارد ولی چون شما می‌گویید دست از آرنج شکسته و عمل آرنج عمل ظریف و سختی است چیزی پیرامون ۶- ۷‌میلیون تومان باید کنار بگذارید. آمدم جریان را گفتم. بیمار ما توان پرداخت این پول را نداشت. به تکاپو افتادیم و پس از دو سه ساعت، و البته به یاری یکی از بستگان دیگر، توانستیم نوبتی در بیمارستان دولتیِ طالقانی بگیریم. روز بعد، بدون هیچ پول اضافه‌ای - البته هنگامی که پذیرش بیمارستان رک و راست به آدم می‌گوید هفت‌میلیون تومان باید به پزشک بدهید دیگر نمی‌توان به آن «زیرمیزی» گفت - عمل انجام گرفت و خوشبختانه نتیجه، رضایتبخش بود.
۲. چند‌ سال پیش در مدرسه‌ای پولی – غیرانتفاعی - درس می‌دادم. دانش‌آموزی داشتم از نظر درسی خیلی ضعیف. یک روز به مشاور گفتم به پدر - مادر او بگوید که به مدرسه بیاید. چند روز بعد مادرش به مدرسه آمد. مشاور آمد مرا به اتاق مشاوره برد و دو نفره درباره درس پسرش با او صحبت کردیم. در میان گفت‌و‌گو متوجه شدیم یکی دو تا از چک‌های شهریه پسرش هم پاس نشده. خانواده‌ای بودند 4 نفره که در یک واحد ۵۰ متری زندگی می‌کردند. گفتم چرا بچه‌ات را به مدرسه دولتی نمی‌بری؟ گفت شنیده‌ام که در مدرسه‌های دولتی، خوب درس نمی‌دهند می‌خواهم پسرم به جایی برسد. جالب این بود که در‌‌ همان مدرسه، دبیر فیزیک، در واقع، دبیر نبود و دانشجو بود و مدرسه به خاطر این‌که پول کمتری به او می‌داد درس فیزیک دو سه پایه از مدرسه را به او داده بود. که البته میانه‌ سال هم، پس از اعتراض‌های پیاپی دانش‌آموزان، به ناگزیر او را کنار گذاشتند و یک دبیر رسمی آموزش و پرورش آوردند.
۳. مسأله خصوصی شدن درمان و بهداشت، و آموزش و پرورش، مسأله‌ای است چالش‌برانگیز و مخالف و موافق، بسیار دارد. این نگارنده البته نمی‌خواهم با آوردن این دو نمونه، به اثبات دیدگاه خودم بپردازم اما «هرچه پول بدهی ‌آش می‌خوری» در گستره درمان و آموزش، درست نیست.