ماه شهریور، ماه آمادگی برای رفتن به مدرسه است. همه در تکاپوی برای رتق و ‌فتق امور بچه‌ها هستند تا آنها را در موعد مقرر راهی مدرسه کنند. در این میان گاهی موانعی ایجاد می‌شود که مشکلات مدرسه رفتن به جای بچه‌ها، برای والدین به وجود می‌آید. در خبرها دریافت شهریه «هنگفت» توسط برخی دبستان‌های غیرانتفاعی بازتاب یافته بود. مطابق این خبر توسط برخی مدارس، به والدین دانش‌آموزان اعلام شده باید شهریه 11میلیون تومانی برای‌ سال تحصیلی 94-93 پرداخت کنند.
نکته جالب و درخور توجه این است که این مدارس، هزینه‌های موردنظر خود را که به صورت منوی رستوران طراحی شده، به والدین ارایه می‌کنند و حق خارج کردن لیست موردنظر را نیز به آنها نمی‌دهند و والدین هر تصمیم یا مشورتی که بخواهند بگیرند، باید داخل مدرسه و همان‌جا صورت پذیرد. آن‌طور که «ایسنا» گزارش داده است، ازجمله مواردی که در گزینه‌های این لیست به‌چشم می‌خورد، اقلامی مثل کیف با قیمت 250‌هزارتومان، لوازم‌تحریر سالیانه 300‌هزارتومان و تغذیه میان‌وعده + آب‌معدنی‌روزانه(!) 600‌هزارتومان هزینه دربر دارد و همچنین مواردی مثل کلاس زبان، کتاب‌های کمک درسی و جزوات، آموزش خانواده‌ها، اردوها و بازدیدها و حتی هدیه روز معلم(!) در این لیست در نظر گرفته شده است.
این سوال که آیا هزینه لوازم‌تحریر برای یک بچه دبستانی سالانه 300هزارتومان هست یا نه، یا قیمت کیف 250هزارتومانی چقدر به واقعیت نزدیک است و وجود آنها چقدر به آموزش بهتر می‌انجامد، هرچند دارای اهمیت است اما از سوالات اصلی ما نیست. سوال این است در زمانی که از جمعیت 75 میلیونی ایران، 73‌میلیون نفر (درست یا غلط) خود را مستحق دریافت کمک‌های دولتی برای اداره زندگی می‌دانند، چه منطقی برای دریافت این هزینه‌ها وجود دارد؟ دومین موضوع این است، آیا آموزش با وجود چنین نگاه‌هایی به طبقاتی‌شدن
نمی‌انجامد؟