شهروند| هفت میلیون، دو میلیون یا 17 هزار نفر؛ تعدادشان مشخص نیست. فقط این مشخص است که همه جا هستند؛ نه فقط سر چهارراهها، خیابانها، کوچه ها که در کارگاههای زیرزمینی، کارگاههای روزمینی؛ به ویژه در تهران.
حرف زدن از آنها جدید نیست. حالا سالهاست که وقتی هرجا حرفی از آسیبهای اجتماعی می شود، کودکان کار و خیابان، در راس آنها هستند. مردم و مسئولان یا از تعداد آنها حرف میزنند یا از اینکه چه کار باید کرد تا شرایطشان بهتر شود. بعضی وقتها هم مانند همین چندماه پیش، آمارهای تکان دهنده ای درباره آنها منتشر می شود؛ مانند این آمار: «ابتلا به بیماری ایدز در کودکان کار 45 برابر جمعیت عادی است.» کودکان کار اما در هشت سالی که گذشت، تنهاتر از همیشه بوده اند؛ بی پناه تر، فقیرتر. این فقط  فعالان حقوق کودک بودند که آنها را تنها نگذاشتند. هشت سال آنها سر زبانها بودند و در برنامه ها نه. از یک طرف شورای ساماندهی کودکان کار تعطیل شد و از یک طرف شهرداری تهران هرجا خواست از آنها حرف بزند، به جای «جمع آوری»، گفت: «ساماندهی» اینها همه در حالی است که مطابق قانون کار ایران، به کار گرفتن کودکان زیر ۱۵ سال ممنوع است و استفاده از نیروی کار بین ۱۵ تا ۱۸هم با استثنا و شرایط بسیار ویژه‌ای ممکن است.
حالا اما کم و بیش خبرهای بهتری برای آنها از راه می رسد. اولین آنها تشکیل شورای ساماندهی کار بعد از هشت سال، اسفند سال پیش؛ حالا هم که طبق گفته «روزبه کردونی»، مدیرکل امور آسیب‌های اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه قرار است سند سیاسی جدیدی برای حمایت اجتماعی از کودکان کار و خیابان تدوین و آیین نامه فعلی بازنگری شود. از طرف دیگر دو روز پیش وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از تخصیص 30 میلیارد ریال بودجه برای افزایش پوشش تحصیلی کودکان در معرض آسیب خبر داده و گفته است: «بعضی افراد جامعه هستند که به علت فقر از ثبت‌نام فرزندشان در مدارس باز می‌مانند. برای حل این موضوع مبلغ 30 میلیارد ریال از محل بودجه خود تخصیص دادیم تا این کودکان بتوانند در مدرسه ثبت‌نام کنند.»
 علی ربیعی دستور ویژه ای را هم برای صدور گواهی مهارت به کودکان کار داده است. در کنار آن رئیس سازمان نهضت سوادآموزی هم گفته است: «به اینکه اگر فردی بالای 10 سال و زیر 20 سال باشد و به عنوان کودک کار از تحصیل بازمانده باشد، تحت پوشش برنامه‌های ما قرار می‌گیرد.»