[«...روزهای آخر زندگی علی، یک روز اکبر عبدی برای دیدن او و آشتی به خانه‌اش آمد. علی آن روزها بیهوش بود؛ نه چیزی می‌دید و نه چیزی می‌شنید. اکبر اصرار داشت حاتمی را ببیند. علی در اتاقش روی تخت خوابیده بود و یک شمد سفید سر تا پای او را پوشانده بود. به اکبر گفتیم علی روی تخت خوابیده. اکبر وارد اتاق شد، اما بعد از لحظه‌ای خارج شد و گفت: «روی تخت که کسی نیست!» ما با تعجب وارد اتاق شدیم و شمد را کنار زدیم. علی هنوز روی تخت بود اما در آن روزها به قدری لاغر و نحیف شده بود که اکبر او را زیر شمد تشخیص نداده بود. اکبر به سرش کوبید و زد زیر گریه. علی همان شب تمام کرد.» - احمد بخشی، دوست و دستیار علی حاتمی] 19 ‌سال پیش، برابر با پانزدهم آذر ١٣٧٥خورشیدی، علی حاتمی، کارگردان شهیر سینمای ایران بر اثر ابتلا به سرطان لوزالمعده در 52 سالگی درگذشت. حاتمی دانش‌آموخته دانشکده هنرهای دراماتیک بود و پیش از مرگ حداقل ۱۵ فیلم بلند سینمایی و مجموعه تلویزیونی را مقابل دوربین برد. علی حاتمی همواره در آثار سینمایی خود پیوندی ناگسستنی با اصطلاحات و گویش‌های کوچه و بازار داشت، به‌طوری که کاربرد این دیالوگ‌ها به‌عنوان امضای او تقریبا در تمامی آثارش حضور داشت و سینمای حاتمی را یک سینمای منحصر به‌فرد ساخت.