عباس صلاحی عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
نخستین مشکلی که کشور ایران، مانند تمامی کشورهای درحال توسعه دیگر با آن مواجه است، مشکلات موجود در زیرساختهایش است. این معضل در ابتدای امر شاید بزرگترین و عمیقترین مشکلی است که کشور را درگیر خود ساخته و از اینرو در تمامی ابعاد هم اثرات سوء خود را برجا نهاده است، این معضل نهتنها در زیرساختهای اقتصادی، بلکه در زیرساختهای اجتماعی، فرهنگیو... نیز نمود یافته است و از این رو ما با شاخصهای جهانی موجود در این راستا فاصله بسیاری داریم و به همین دلیل نیز باید برای رسیدن به آن شاخصها تمامی تلاش خود را مبذول داریم. اما فارغ از مشکلاتی که در حوزه زیرساختها با آن مواجه هستیم، بیکاری و نبود اشتغال کامل معضل دیگری است که گریبان اقتصاد کشور را گرفته است. چنانچه اشتغال در سراسر کشور و در میان تمامی اقشار جامعه وجود داشت، دیگر با بسیاری از مسائلی که تاکنون با آن مواجه هستیم، روبهرو نبودیم. اما در این میان میتوان معضل دیگری را نیز مورد توجه قرار داد و آن هم مشکلی است که دو صنعت کشاورزی و سایر صنایع سبک و سنگین با آن دست به گریبانند. این دوقطب ازجمله قطبهای اصلی درآمدزایی کشور و پایه و اساس اقتصاد را تشکیل میدهند. اما متاسفانه با مشکلات عدیدهای در زمینه تأمین مواد اولیه، تأمین ماشینآلات و... مواجهند که این کمبودها عاملی شده تا نتوانند آنطور که باید و شاید به فعالیت بپردازند و بتوانند کسب درآمد کنند. البته این مشکل در گام نخست به دلیل وابستگی بیش از پیش ما به واردات و تک محصولی بودن کشور است که چنانچه ما بتوانیم با افزایش تولید و بهرهوری میزان احتیاج به خارج را کاهش دهیم، بدونشک توانایی این را خواهیم داشت که کشاورزی و صنایع پربازدهای را نیز داشته باشیم. رسیدن به این موارد نیز بدونشک با یک شب میسر نمیشود و نمیتوان برای آن نسخهای شفابخش پیچید، بلکه این امر باید طی برنامهریزی طولانی مدت صورت پذیرد و در راه رسیدن به آن نیز نهتنها دولت، بلکه تمامی اقشار جامعه و تمامی صنوف باید گام بردارند تا از اقتصاد تک محصولی خارج شویم و به خودکفایی در صنایعمان دست یابیم، در آن صورت است که میتوانیم این امیدواری را داشته باشیم که بسیاری از نارساییها و مشکلات اقتصادی، فرهنگی، اجتماعیو... که با آن دست به گریبانیم، از میان برداشته شود.