رحیم زارع عضو کمیسیون اقتصادی مجلس
چنانچه بخواهیم نارساییهای موجود در جامعه کنونی ایران را مورد بررسی قرار دهیم، در نگاه نخست باید به مشکل بیکاری اشاره کنیم. این مشکل ریشهای و عمیق چنان است که سایر مشکلات و نارساییهای جامعه را نیز در خود دارد و در حقیقت عامل اصلی تمامی بزهکاریها و مشکلات خانوادگی و فردی است و بسیاری از جداییها و مشکلات خانوادگی نیز از این امر نشأت میگیرد.
بیکاری در نگاه نخست معضلی اقتصادی است اما این مشکل دارای ریشههای فرهنگی و اجتماعی نیز هست که به همین دلیل هم آن را به یکی از اصلیترین معضلات جامعه بدل کرده و آن را به امری تاثیرگذار بدل کرده که به دلیل نبودش، بسیاری از ارکان زندگی فردی و اجتماعی متضرر شده است و این درحالی است که حتی ریشههای اجتماعی و فرهنگی آن بسیار برجستهتر از ریشههای اقتصادی است. اما در کنار بیکاری، آنچه حایز اهمیت این است که ما در طول سالیان گذشته، برای قشر جوان برنامهریزی طولانی مدت و درستی نداشتهایم. این قشر علاوهبر آنکه با مشکل کمبود شغل مواجه است، در معرض آسیبهای فرهنگی و اجتماعی بسیاری نیز قرار دارد. هرچند از منظر جامعهشناسی، این امر در زمانهای مختلف و به شکلهای گوناگون آسیبشناسی شده است، اما نتوانستهایم آنطور که باید و شاید مشکلات و نیازهای این قشر را مورد بررسی و توجه قرار دهیم و از این رو این قشر نیز به ازجمله اقشار آسیب پذیر بدل شدهاند. از سوی دیگر مشکل بزرگ و ریشهدار دیگری که سالهاست با آن روبهرو هستیم، تورم است. تورم بالای کشور عاملی شده است تا بسیاری از امکانات کشور به هدر رود و مردم به جای آنکه در پی اتفاقات بزرگ در زندگی خود باشند، تنها در پی زندگی روزمره و گذران آن هستند و از این رو نمیتوانند به چیزهایی که خواهان آن هستند دست یابند. به این ترتیب رسیدگی به امور جوانان، ارتقای زیست اخلاقی، اجتماعی و روانی آنها، حل مشکل بیکاری و برطرف کردن تورم در کشور ازجمله مسائلی است که باید بیش از سایر مسائل مورد توجه قرار گیرد و برای حل آنها چاره جویی کرده و برنامهریزی کرد. چرا که چنانچه این مسائل به درستی و با راه حل دقیق حل شوند، میتوان انتظار داشت که بسیاری دیگر از مشکلات فردی و اجتماعی افراد جامعه نیز
حل شوند.