دانشجویی که سال آخر دانشگاه را می‌گذراند به خاطر انجام پروژه‌اش جایزه اول را گرفت. او در پروژه خود از ۵۰ نفر خواسته بود تا دادخواستی مبنی بر کنترل سخت و یا حذف ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» توسط دولت را امضا کنند و برای این خواسته خود دلایل زیر را عنوان کرده بود:
این ماده شیمیایی رنگ و بو نداشته و در بسیاری ترکیبات شیمیایی یافت می‌شود. از جمله نام‌های دیگر آن اسید هیدرید و اسید هیدروکسیل است. عنصر مادر این ماده هیدراکسید ناپایدار رادیکال است که در بسیاری مواد شیمیایی خطرناک از جمله اسید سولفوریک، نیتروگلیسرین، تیزاب سلطانی و یا الکل اتیلیک یافت می‌شود. تحقیقات علمی نشان داده‌اند که دی هیدروژن مونوکسید می‌تواند مضرات بسیاری برای انسان داشته باشد. برای نمونه: حالت استفراغ در صورت مصرف زیاد، عنصر اصلی باران اسیدی، یکی از اصلی‌ترین عوامل جو گلخانه‌ای کره زمین، عامل سوختگی شدید وقتی که در حالت بخار باشد، از عوامل اصلی فرسایش اجسام، استنشاق آن می‌تواند عامل مرگ فوری شود و بالاخره محققان دی هیدروژن مونوکسید را در تمامی غدد سرطانی پیدا کرده‌اند. تا به حال هیچ دولتی دی هیدروژن مونوکسید را در لیست مواد شیمیایی ممنوعه قرار نداده در صورتی که این ماده شیمیایی سالانه عامل مرگ هزاران هزار نفر می‌شود. خسارات مالی دی هیدروژن مونوکسید سالانه به میلیارد‌ها دلار می‌رسد. تحقیقات نشان داده که این ماده شیمیایی از میلیون‌ها سال پیش به مقدار بسیار زیاد در قطب شمال و قطب جنوب ذخیره شده بطوری که دانشمندان هر زمان به انواع فسیل آن دسترسی دارند. شایان ذکر است که سازمان‌های آتش‌نشانی سال‌ها پیش یکی از مهم‌ترین خواص این ماده را کشف کرده و از آن برای مبارزه با آتش استفاده می‌کنند.
از ۵۰ نفر فوق ۴۳ نفر دادخواست را امضا کردند. ۶ نفر به طور کلی علاقه‌ای نشان ندادند و فقط یک نفر می‌دانست که ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» در واقع‌‌ همان آب است! عنوان پروژه دانشجوی فوق «ما چقدر زود باور هستیم» بود.