گروه ورزش| در حالی‌ که کمتر از 20روز به بازی‌های آسیایی اینچئون کره‌جنوبی باقی مانده، تمرینات تیم امید فوتبال کشورمان تازه از امروز با جنجال‌های زیادی شروع می‌شود.  در واقع پایان این جمله نیازی به علامت تعجب ندارد چون از مدت‌ها قبل، تیم امید همیشه در روزهای پایانی کاری را شروع کرده که بقیه رقبا در حال پایان دادن به آن هستند؛ آمادگی برای حضور آبرومندانه در رقابت‌ها.
سهمیه‌بندی
درست مانند بازی‌های فوتبال المپیک، همه تیم‌های حاضر در رشته فوتبال بازی‌های آسیایی اینچئون، مجاز به استفاده از 3بازیکن بالای 23‌سال هستند اما ادواردو نلو وینگادا، سرمربی تیم امید کشورمان پس از همفکری تصمیم گرفت هیچ بازیکن بالای 23سالی را به ترکیب تیم دعوت نکند. این تصمیم اما دردسرهایی را هم درپی دارد چون ستاره‌های کلیدی تیم شامل کاوه رضایی، یعقوب کریمی، محسن مسلمان، مرتضی پورعلی‌گنجی، مهدی شریفی و...  همگی در لیگ داخلی مشغول بازی هستند و باشگاه‌ها موافق حضور این افراد در بازی‌های آسیایی نیستند؛ استقلال به‌عنوان سردمدار مخالف‌خوانی‌ها، اعلام کرده: اجازه نمی‌دهد یعقوب کریمی همراه تیم امید به بازی‌های آسیایی اینچئون برود. در مورد نفت تهران و پورعلی‌گنجی هم این موضوع وجود دارد،البته پیش‌بینی می‌شود امروز بازیکنان اصلی چند تیم دیگر نیز به همین شرایط دچار شوند.
اتفاق قابل پیش‌بینی
این اتفاق با همه تلخی‌هایش قابل پیش‌بینی بود؛ اگر مسئولان فوتبال کشور کمی درایت داشتند، الان تیم امید بدون هیچ‌گونه مشکلی راهی اینچئون می‌شد؛ به این منظور کافی بود با آینده‌نگری، بازیکنان زیر 21‌سال به تیم وینگادا دعوت می‌شدند تا هم برای یک رقابت بزرگ دیگر (مقدماتی المپیک 2016)، نیروی انسانی واجد شرایط داشته باشیم و هم از جنجال مربوط به بازیکن ندادن باشگاه‌ها به تیم‌ملی جلوگیری می‌شد. طبق قانون تصویب شده از سوی سازمان لیگ هر باشگاهی می‌تواند حداکثر 2 بازیکن خود را به تیم‌ملی بدهد و وینگادا با احترام به این قانون از هر باشگاه بیش از 2 بازیکن دعوت نکرده اما حتی در این شرایط باشگاه‌ها از دادن بازیکن به تیم‌ملی طفره می‌روند.  در این شرایط آیا بهتر نبود بازیکنان زیر 21‌سال به اردو دعوت شوند؟
تهدید بی‌اساس فدراسیون
سازمان لیگ و فدراسیون تهدید کرده‌اند تیم‌هایی که بازیکنانشان را به تیم‌ملی ندهند، 3برصفر بازنده می‌شوند. این تهدید که اجرایی شدنش خیلی بعید به نظر می‌رسد، منطق خاصی ندارد و برعکس، باشگاه‌ها را وارد جنگی عریان‌تر با تصمیم‌سازان فوتبال می‌کند.