با توانمندسازی اعضا، آنان نه‌تنها برای انجام یک کار بلکه برای کارکرد بهتر تشکل احساس مسئولیت می‌کنند.
توانمندسازی اصطلاحی است که از آن به منزله حلّال مشکلات محیط کاری یاد می‌کنند. هر تشکل در رویارویی با چالش‌ها و بهبود مستمر کارها نیازمند حمایت، درگیری و تعهد اعضاست. از مهم‌ترین منابع یک تشکل می‌توان به نتایج حاصل از تحرک و خلاقیت اعضا اشاره کرد و توانمندسازی، محرک جدید فضای تشکلی درحال رشد است. هریک از ابعاد سمن باید تغییر کند تا یک محیط تشکلی توانمند به وجود آید، در غیر این صورت هر تلاشی به شکست منجر خواهد شد.
در مقام یک دبیر یا عضو شورای مرکزی شما باید قدرت و کنترل را به اعضا واگذار کنید تا اثربخشی، انگیزه و بهره‌وری بیشتر، حاصل شود. با توانمندسازی اعضا، آنان نه‌تنها برای انجام یک کار بلکه برای کارکرد بهتر تشکل احساس مسئولیت می‌کنند. عضو جدید یک حلّالِ فعال مشکلات است که در برنامه‌ریزی کارها و سپس انجام و تکمیل آنها کمک می‌کند. ساختار سازمان‌ها به‌گونه‌ای است که با توانمندسازی، اعضا احساس می‌کنند قادر به کسب نتایج مطلوب هستند و توانایی انجام امور ضروری و نه آنچه که رفع‌تکلیف می‌کند را داشته و انتظار دریافت تشویق دارند. اعضا، تصمیم‌گیرنده‌اند نه یک پیرو. همه احساس می‌کنند پیوسته درحال فراگیری و توسعه مهارت‌های جدید هستند تا پاسخگوی درخواست‌های جدید باشند.
توانمندسازی، مجموعه‌ای از تکنیک‌ها نیست بلکه یک روش ایجاد درک درونی از روابط بین فرد و تشکل است.
مشخصات یک محیط کاری توانمند از این قرار است:  
- افزایش محتوای کار و برنامه
- گسترش مهارت‌ها و فعالیت‌های مرتبط با یک برنامه
- آزادسازی ابتکار و خلاقیت
- کنترل بیشتر روی تصمیمات مرتبط با یک برنامه
- تکمیل فعالیت به جای انجام بخشی از آن
- رضایت مخاطبان و مجمع عمومی
- جهت‌گیری به سمت سیاست‌های تشکل‌ها
اعضای توانمند مشخصات ذیل را دارند:  
- احساس می‌کنند می‌توانند تنوع ایجاد کنند.
- در قبال نتایج مسئول هستند.
- بخشی از گروه تلقی می‌شوند.
- قادرند از تمام مهارت‌ها و توانایی‌هایشان استفاده کنند.
- در نحوه انجام کارهای‌شان اعمال کنترل می‌کنند.
- پیشقدم هستند.