| دکتر نوری | استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان|
تالاب‌ها و اکوسیستم‌های آبی کشور به منزله سرمایه‌های با ارزش ملی محسوب می‌شوند.
تالاب‌ها به‌عنوان یکی از بارزترین زیبایی‌های خلقت، مفیدترین و در عین حال بدبیارترین اکوسیستم‌های طبیعت به‌شمار می‌روند.
این زیستگاه‌های حیاتی و متنوع ازجمله نظام‌های حیات بخشی هستند که مطلقا جایگزین ندارند.
هیچ یک از اکوسیستم‌های جهان به اندازه تالاب‌ها صدمات ناشی از برخوردهای سطحی و کوته فکری بشری و تمایلات خودخواهانه انسان‌محوری را تجربه نکرده‌اند.
متاسفانه هنوز روند تخریب این بخش طبیعت که ده‌ها کارکرد متفاوت و موزون را یکجا در خود دارند، متوقف نشده است.
رابطه انسان با تالاب‌ها همیشه خصمانه و در جهت تخریب آن بوده است، به‌طوری که مهار تالاب‌ها و تبدیل آنها به گستره‌ای قابل کشت و کار یا حتی تبدیل آن به اراضی بایر و رها شده، ازجمله موفقیت‌های جامعه انسانی تلقی می‌شد.
نابودی تالاب‌ها مختص کشورهای درحال رشد نیست، بلکه در کشورهای صنعتی نیز گسترش کشاورزی با اتکا به نابودی تالاب‌ها صورت گرفته است و از این نظر کشورهای درحال توسعه و صنعتی جهان دارای ویژگی مشترکی هستند.
تنظیم آب‌های زیرزمینی محیط پیرامون، تعدیل میکرو کلیما، شکار، صید پرندگان آبزی و ماهیان، تأمین منابع تعلیف دام و همچنین حصیر بافی و ... در گرو حفاظت منطقی از تالاب‌هاست.
حفظ این سیستم‌های پیچیده اکولوژیک و سود جستن از منابع بی‌شمار اقتصادی تفرجگاهی، ژنتیکی و ... تنها منوط به مطالعه و شناخت دقیق هر تالاب است.