آنچه می‌خوانید خاطره‌ای است نقل شده از رایان گیگز، ستاره سابق منچستریونایتد از لحظات شادی پس از گلش به آرسنال در بازی تکراری نیمه‌نهایی جام‌حذفی انگلیس در فصل 1999-1998:
«بازی بسیار دشوار در یکی از خاص‌ترین برهه‌های تاریخ منچستریونایتد بود. ما برای قهرمانی در لیگ می‌جنگیدیم، به نیمه‌نهایی لیگ‌قهرمانان اروپا رسیده بودیم و می‌خواستیم با غلبه بر آرسنال راهی فینال جام‌حذفی شویم. بازی اول برنده‌ای نداشت و رقابت تکراری در ورزشگاه ویلاپارک آستون‌ویلا می‌رفت با پیروزی رقیب تمام شود. در حقیقت وقتی دنیس برکمپ پشت پنالتی رقیب ایستاد به خودم گفتم رویای سه‌گانه آن فصل از بین رفت اما باید برای‌سال بعد قوی‌تر باشیم. غرق در افکار خودم بودم که اشمایکل با گرفتن آن ضربه ما را به بازی برگرداند. رقابت به 2وقت 15 دقیقه‌ای کشیده شد و آن‌جا ناگهان شور عجیبی در پاهایم حس کردم. از تقریبا وسط زمین همه را پشت‌سر گذاشتم و با ضربه دیدنی گل صعود و زیباترین گل تاریخ جام حذفی انگلیس را به ثمر رساندم. بعد از ثبت گل از شدت خوشحالی، یک دیوانه کامل به نظر می‌رسیدم! پیراهنم را تا نیمه از تن خارج کرده بودم و مثل روزهای کورس گذاشتن با رقبا، می‌دویدم. وقتی کاملا پیراهنم را از تن خارج کردم، آرسنالی‌ها شروع به فحاشی کردند. از کنار هر بازیکن رقیب می‌گذشتم، حرف‌های بسیار زشتی می‌شنیدم اما برایم اهمیتی نداشت چون فقط می‌خواستم در لذت این گل غرق شوم. نمی‌دانم، شاید اگر الان این اتفاق رخ می‌داد سراغ آرسنالی‌ها می‌رفتم و از تک تک آنها بابت فحاشی، انتقام می‌گرفتم اما برخلاف بقیه بچه‌های تیم ‌سال 1992، اهل این حرف‌ها نبودم. ذات ناآرام من در زمین با آرامشم در بیرون میدان تضاد عجیبی داشت. به فحاشی آرسنالی‌ها توجه نکردم و درنهایت تیم را به فینال رساندم. خاطره آن روز عصر ویلاپارک هرگز از خاطرم نمی‌رود.»