شهروند| در همه جای دنیا پروسه انتخاب سرمربی برای تیم‌های ملی رشته‌های مختلف ورزشی با بیشترین سرعت و در کمترین زمان صورت می‌گیرد اما در ایران با وجود این‌که این روند از گذشته کند بوده، فیلتر جدیدی هم اضافه شده که علاوه بر هدر دادن زمان، استقلال فدراسیون‌ها را نیز زیر سوال می‌برد.
کمیسیونی که وجود خارجی ندارد
از یک‌سال قبل وزارت ورزش فدراسیون‌ها را مجاب کرد تا قبل از انتخاب گزینه خارجی خود به‌عنوان سرمربی تیم‌های ملی در هر رده‌ای، اسامی و رزومه آنها را به وزارت ورزش ارسال کرده تا در کمیسیونی با حضور مسئولان وزارت ورزش و کمیته المپیک درباره آن تصمیم‌گیری شود. این کمیسیون که با حضور افرادی مثل رغبتی، سجادی و شهنازی کار خود را آغاز کرده بود، به نظر می‌رسد با استعفای رغبتی از سمتش در وزارت ورزش، فعلا وجود خارجی ندارد.
کشتن زمان برای یک انتخاب سرنوشت‌ساز
اعلام موجودیت این کمیسیون از ماجرای حضور کرانچار در تیم فوتبال امید آغاز شد که مسئولان وزارت ورزش با آن مخالف بودند و درنهایت بدون دلیل قانع کننده‌ای این مربی را رد کردند. پروسه تبادل‌نظر فدراسیون مربوطه با کمیسیون مربیان خارجی به دلیل مشغله فراوان اعضای این کمیسیون با روند کندی صورت می‌گیرد. در جریان حضور اسماعیلاگیج سرمربی خارجی تیم‌ملی هندبال تلف شدن زمان به شکل علنی نمود پیدا کرد. درحالی‌که فدراسیون هندبال انتخاب نهایی خود را انجام داده بود، بعد از یک‌ماه این مربی از سوی وزارت ورزش تأیید شد. هم‌اکنون هم فدراسیون بسکتبال با چنین مشکلی روبه‌رو شده است. مشحون در فاصله
2، 3 ماه مانده تا رقابت‌های مهم قهرمانی آسیا یک ماهی است که درگیر انتخاب سرمربی خارجی است اما هنوز پاسخی از سوی مسئولان کمیسیون مربیان خارجی دریافت نکرده است.
استقلال فدراسیون‌ها زیر سوال می‌رود
با این‌که هر فدراسیون طبق اساسنامه فدراسیون‌های ورزشی در امور خود ازجمله انتخاب سرمربی می‌تواند مستقل عمل کند، به نظر می‌رسد عملا چنین اتفاقی شدنی نیست و قبل از هر چیز روسای فدراسیون‌ها باید منتظر تاییدیه وزارت ورزش باشند. با این وضع به نظر می‌رسد فدراسیون‌ها هیچ اقتداری در انتخاب سرمربی تیم‌های ملی ندارند که شاید یکی از مهم‌ترین تصمیمات مدیریتی در طول سال باشد.