آموزش کودکان آواره سوریه
جنگ در سوریه وارد پنجمین سال خود می‌شود. صندوق کودکان ملل‌متحد (یونیسف) تخمین می‌زند که در سوریه حدود 2میلیون و ۶۰۰هزار کودک به مدرسه نمی‌روند. این بحران کشورهای میزبان میلیون‌ها آواره را با مشکل بزرگی مواجه کرده است. برخی از برنامه‌هایی که به‌سختی درصدد بهترکردن شرایط آموزشی کودکان آواره هستند به این شرح است:
برنامه‌های بنیاد زنان آزاد رجاوا
از هر پنج مدرسه در سوریه یکی از آنها آسیب دیده، تخریب شده یا از آن برای اهداف دیگری استفاده می‌شود. با این حال در شهر قامشلی از برخی مدارس برای نزدیک‌کردن گروه‌های قومی مختلف به یکدیگر استفاده می‌شود.
در شهر قامشلی در شمال‌شرقی سوریه برخی از کودکان آوارگان می‌توانند به‌جای چادرها در خانه‌هایی واقعی زندگی کنند و به مدارس آجری واقعی بروند.
کودکان در قامشلی از دوران مهدکودک یاد می‌گیرند که دست‌کم به سه زبان بنویسند و صحبت کنند جایی که چند زبانی بخشی ضروری از زندگی شده است.
بنیاد زنان آزاد همچنین برنامه‌هایی در اردوگاه نوروز که فاصله زیادی با قامشلی ندارد در دست اجرا دارد. در اردوگاه نوروز اکنون بین 5 تا 6هزار تن از ایزدیان که تابستان گذشته از عراق فرار کردند و حدود 50 خانواده عرب زندگی می‌کنند. در این اردوگاه کودکان از 5 تا 17 سالگی در مدارس اردوگاه آموزش می‌بینند. خود معلمان نیز دوره آموزشی می‌گذرانند.
برنامه‌های یونیسف و سازمان غیردولتی «بیاند» در لبنان
لبنان اکنون تبدیل به خانه بیش از 10میلیون آواره سوری است که نیمی از آنها کودک هستند. بسیاری از خانواده‌ها در شهرک‌های غیررسمی و در چادر زندگی می‌کنند. هجوم مستمر آوارگان همه خدمات از آموزش و بهداشت گرفته تا برق و آب را تحت فشار قرار داده است. به شکلی غم‌انگیز تنها حدود ۱۰۰هزار تن از کودکان به مدرسه می‌روند.
حدود ۳۰۰هزار کودک اهل سوریه در لبنان به مدرسه نمی‌روند اما بسیاری از آنها می‌توانند نوعی آموزش غیررسمی ببینند. یونیسف و سازمان‌های غیردولتی همچون «بیاند» (BEYOND) به معنای فراتر مراکزی برای یادگیری و بازی ایجاد کرده‌اند تا به یادگیری بچه‌ها کمک کنند.
یونیسف امسال درخواست حدود ۱۶۰میلیون دلار کرده است تا بیش از صد‌هزار کودک سوری را در مدرسه نگاه دارد و تعداد بیشتری را نیز بتواند به این تعداد اضافه کند. نظام آموزشی لبنان نیز منابع خود را گسترش داده است. بسیاری از موسسات اکنون در دو نوبت کاری، کار می‌کنند تا به کودکان سوری کمک کنند که بر مشکلات آموزشی خود فایق آیند.
کودکان آواره سوری در لبنان به برخی از پیشرفت‌ها دست یافته‌اند و به دنبال فرصت‌های بهتری هستند ولی همچنان چالش‌های زیادی باقی است.
آموزش آرام در اسپانیا
«ژوان دومنک فرانسک» و همکارانش از سال ۲۰۰۴ در اسپانیا رویکردهای تازه آموزشی را در یک مدرسه به کار گرفته‌اند. او می‌گوید که مفهوم «آموزش آرام»، مفهومی است به زمان موردنظر برای یادگیری واقعی مربوط است.
هر شاگرد و هر دانش‌آموزی یک ریتم یادگیری متفاوت دارد، به همراه علایق متفاوت و توانایی‌های متفاوت. هر کس ریتم خاص خودش را دارد. ریتم یادگیری برای هرکدام از 25 شاگرد یک کلاس، متفاوت است.
آموزش سنتی در چین
آموزش در چین به رقابتی بودن، مشهور است، جایی که بسیاری از شاگردان به کلاس‌های گران خصوصی می‌روند تا از دیگران جلو بیفتند. اما کسانی هستند که به سوی روش‌های سنتی‌تر آموزش برمی‌گردند.
دانش‌آموزان در این مدارس، لباس‌های سنتی چینی می‌پوشند و کتاب‌های سنتی می‌خوانند و هنرها و خطاطی کهن را یاد می‌گیرند. فرآیند یادگیری بسیار طولانی است، اما کودکان با ریتم خودشان پیش می‌روند.
در این مدرسه، از ریاضیات و دانش‌های جدید خبری نیست، بلکه کتاب‌های باستانی مانند نوشته‌های کنفوسیوس خوانده می‌شود. بعضی از کودکان ممکن است بعدا برای پیوستن به دبیرستان‌های عمومی مشکلاتی داشته باشند. اما بسیاری از والدین تحصیلکرده، مدارس عمومی را بسیار رقابتی می‌دانند.
تحولات آموزشی در ژاپن
ژاپنی‌ها، مدت‌های مدید اعتقاد داشته‌اند که کودکان با آموزش سریع، بهتر یاد می‌گیرند. اما دولت در سال۲۰۰۲ تصمیم گرفت که یک برنامه «آموزش آرام» را در مدارس برقرار کند. یعنی کلاس‌های کمتر، با فشار کمتر بر دانش‌آموزان.
اما «آموزش آرام» پس از 5سال کنار گذاشته شد و این اصلاحات آموزشی به شکل گسترده از سوی والدین و رسانه‌ها طرد شد. منتقدان معتقد بودند که این شیوه آموزشی با انتظارات آموزشی سطح بالای ژاپن سازگار نیست.
متخصصان ژاپنی می‌گویند، تجربه این 5سال «آموزش آرام»، در زمینه تحقیقات علمی و نیز رشد اقتصادی، قطعا پیامدهای جدی برای آینده این کشور خواهد داشت. آنان همچنین معتقدند که زمان افزودن به سرعت آموزش فرارسیده زیرا در ژاپن، آهستگی به معنای تنبلی
است.
هشدار کارتونی درباره نگاه‌کردن بیش از حد به تلفن همراه
امروزه بسیاری از مردم عادت کرده‌اند مدت زیادی به تلفن‌همراه خود نگاه کنند. آنها این کار را بدون توجه به محیط اطراف موقع رانندگی، عبور از خیابان یا در موقعیت‌های خطرناک انجام می‌دهند.
لی چنگ لین، دانشجوی 20 ساله چینی خطرات ناشی از این عادت همه‌گیر یا درواقع اعتیاد را در یک فیلم کارتون 3دقیقه‌ای تصویر کرده است. فیلم، واقعیت اغراق شده است. معتادان به موبایل کارتونی ناآگاهانه موجب وقوع انواع تصادفات از تصادف با خودرو گرفته تا سوانح در محیط‌های حرفه‌ای می‌شوند.
لی‌چنگ لین می‌گوید: «به‌نظر من کسانی‌که این‌قدر به موبایلشان نگاه می‌کنند انگار در خواب و رویا هستند. گاهی اصلا متوجه نیستند و غیرارادی می‌شود. تازه فکر می‌کنند مگر چه اشکالی دارد؟ این انیمیشن می‌تواند یک هشدار باشد. البته بعضی‌ها اصلا گوش نمی‌دهند کسانی هم هستند که به هشدار آن توجه می‌کنند.»