حسین جمشیدی- شهروند| شکست مقابل لهستان در بازی چهارمی که شاگردان کواچ مقابل این تیم قدرتمند برگزار کردند، باعث شد تا امیدهای صعود بلندقامتان ایران به دور بعدی کمرنگ شود. با این حال سرعتی‌زن تیم‌ملی کشورمان معتقد است هنوز هیچ‌چیز تمام نشده و در دنیای والیبال ممکن است هر اتفاقی رخ دهد. البته به گفته او همین حالا هم ایران کار بزرگی در لیگ جهانی 2015 انجام داده و مردم این مسأله را خیلی خوب متوجه می‌شوند، اگرچه هنوز مسئولان نمی‌خواهند آن را درک کنند. در ادامه، گفت‌وگوی «شهروند» را با عادل غلامی می‌خوانید:
از بازی یکشنبه‌شب شروع کنیم؛ خیلی‌ها معتقدند ملی‌پوشان ایران در حد و اندازه‌های خود نبودند.
اتفاقا نظر من کاملا متفاوت است. چون فکر می‌کنم بازی فوق‌العاده لهستان ما را تحت‌تأثیر قرار داد و درنهایت شکست را پذیرا شدیم. آنها آن‌قدر با برنامه و خوب بازی کردند که توانستند از ما جلو بزنند. در هر صورت اینطور نبود که ما بد کار کنیم چون هر جای زمین که می‌زدیم، یکی از آنها دریافت می‌کرد.
با توجه به این‌که شانس صعود ایران به حداقل رسیده، برای 2 بازی پایانی انگیزه دارید؟
به‌نظر من هر چیزی در ورزش امکان‌پذیر است. هنوز 2 بازی باقی مانده و مطمئنا ما با تمام توان خود مقابل روسیه حاضر می‌شویم و امیدواریم که آمریکا هم لهستان را شکست دهد. آمریکا تیمی کاملا حرفه‌ای است و به خاطر این‌که سرگروهی‌اش را حفظ کند، انگیزه شکست لهستان را خواهد داشت. از طرفی آمریکایی‌ها به جز 2 شکستی که در تهران داشتند، در تمام بازی‌هایشان به 3 امتیاز رسیدند و با ادامه این روند لهستان را هم شکست می‌دهند. البته نباید از روسیه هم غافل شویم که می‌خواهد خودش را در سطح یک لیگ جهانی حفظ کند و محکوم به برد ایران است؛ با این حال ما نشان دادیم که در تهران راحت به هیچ تیمی امتیاز نمی‌دهیم.
با توجه به این‌که ایران‌سال قبل در رده چهارم لیگ جهانی قرار گرفت، به نظرت عدم صعود از این گروه، برای تیم ایران شکست نیست؟
ما اگر هم صعود نکنیم، چیزی را از دست نمی‌دهیم. کافی‌است که به عناوین قهرمانی تیم‌های همگروه ما نگاه کنید. فقط من نمی‌دانم فدراسیون جهانی روی چه حسابی اینطور گروه‌بندی کرده است. ایتالیا که در حال‌حاضر اصلا در سطح لیگ جهانی نیست با استرالیا و برزیلی که به دلیل میزبانی‌اش انگیزه‌ای ندارد، همگروه هستند. در 2، 3سال اخیر در سخت‌ترین شرایط حقمان را گرفته‌ایم و در قرعه‌کشی به هیچ‌وجه شانس نداریم. همین که تا هفته پایانی لیگ جهانی شانس صعود داریم و روسیه یک برد هم به‌دست نیاورده، یک موفقیت بزرگ برای والیبال ایران به‌حساب می‌آید.
اما ممکن است انتقادها بار دیگر به سمت تیم‌ملی والیبال سرازیر شود!
چه انتقادی؟ همه باید به خاطر بازی‌هایی که ما انجام دادیم، به جایگاهی که والیبال ایران دارد، احترام بگذارند. در ضمن مردم نیز نشان دادند که اصلا چنین ذهنیتی ندارند چون حتی بعد از باخت مقابل لهستان هم سنگ تمام گذاشتند. بازیکنان نیز به عشق همین مردم بازی می‌کنند وگرنه انگیزه دیگری نیست.
به نظر می‌رسد از مسئولان ورزش کشور دلخور هستی...
حرفم این است که اگر یک‌درصد چنین موفقیت‌هایی را فوتبال ایران به‌دست می‌آورد، چه برخوردی با آنها می‌شد؟ اصلا نه‌تنها فوتبال بلکه هیچ رشته تیمی دیگری در ایران نمی‌تواند به چنین سطحی برسد. متاسفانه این تبعیض‌ها قشنگ نیست، درحالی‌که من اطمینان می‌دهم همین حالا والیبال از فوتبال در میان مردم محبوب‌تر شده است.
واقعا چنین تصوری داری که والیبال در کسب محبوبیت از فوتبال سبقت گرفته است؟
بله، همین‌طور است. شما نگاه کنید که بازی‌های تیم‌های پرطرفدار فوتبال مثل استقلال و پرسپولیس وقتی در ورزشگاه 100هزار نفری برگزار می‌شود، در کل 20هزار نفر هم برای تماشای آن به ورزشگاه نمی‌رود. حالا ما در یک سالن 7هزار نفری بازی می‌کنیم اما 15هزار نفر برای تماشای هر بازی می‌آیند(!). خیلی از دوستداران والیبال هم به دلیل کمبود ظرفیت پشت درها می‌مانند و مجبورند از تلویزیون بازی را تماشا کنند.
اخیرا سعید معروف هم در رختکن تیم‌ملی انتقادهایی را نسبت به مسئولان مطرح کرده بود.
حداقل امیدوارم که از این صحبت‌ها نتیجه‌ای بگیریم. می‌گویند یک مصوبه‌ای صورت گرفته تا پاداشی را به ما پرداخت کنند اما به صورت عملی هنوز چیزی ندیدیم.
بگذریم، کواچ در کنار زمین خیلی عصبانی به نظر می‌رسد و این موضوع انتقادات زیادی را
در پی داشته است.
در شرایط فعلی این بحث‌ها کمکی به تیم‌ملی نمی‌کند. هر مربی‌ای روش کاری خودش را دارد و کواچ هم رفتارش همین‌طور است و کسی نمی‌تواند او را تغییر دهد.
به‌عنوان سوال آخر، بحث حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها باز هم به جایی نرسید. نظرت دراین‌باره چیست؟
تمام بازیکنان تیم‌ملی والیبال از حضور خانم‌ها در سالن استقبال می‌کنند. به نظرم این حق زنان ایرانی است که در جو سالم سالن‌های والیبال حضور داشته باشند. شاید در آخر هم این مسأله به ما ضربه بزند و میزبانی را از ما بگیرند اما امیدوارم شاهد روزی باشیم که بانوان هم به سالن‌های والیبال بیایند. حتی درباره فوتبال نیز قضیه همین‌گونه است؛ معتقدم اگر هر تماشاگر بداند که خواهر و همسر خودش در استادیوم حضور دارد، به هیچ‌وجه به خودش اجازه نمی‌دهد که از الفاظ رکیک یا توهین‌آمیز استفاده کند.