شهروند| یکی از قدیمی‌های بسکتبال ایران که سابقه حضور در تیم‌ملی هم به‌عنوان بازیکن و هم مربی را در کارنامه دارد، یکی از تماشاگران ثابت در تمام دیدارهای تیم‌های تهرانی لیگ بسکتبال و اردوهای تیم‌ملی بود. این پیشکسوت که در آستانه 70 سالگی قرار دارد، معتقد است هیچ‌وقت برای یاد گرفتن دیر نیست. در ادامه، گفت‌و‌گوی «شهروند» را با رضا شجاع‌پور می‌خوانید:
چطور و از کجا وارد بسکتبال شدید؟
من از 10 سالگی که در دبستان تحصیل می‌کردم، سرنوشتم با بسکتبال گره خورده بود. مدرسه ما کنار مدرسه البرز بود که اکثر بسکتبالیست‌ها در آن فعالیت داشتند. برادر بزرگترم نیز در همان مدرسه بود و جزو بسکتبالیست‌های حرفه‌ای بود. او به تدریج برای من هم انگیزه ایجاد کرد تا بتوانم در بسکتبال فعال باشم.
از شما به‌عنوان یکی از تماشاگران ثابت بازی‌های بسکتبال نام برده می‌شود...
من در سال‌های اخیر با این‌که هیچ پستی در فدراسیون و تیم‌ملی نداشتم اما 90درصد بازی‌هایی که در تهران برگزار شده و همچنین تمرینات تیم‌ملی را از نزدیک می‌دیدم.
انگیزه شما با توجه به این‌که پستی ندارید، از حضور در مسابقات چیست؟
به هیچ وجه نمی‌توانم از بسکتبال جدا شوم. مدت زیادی است که مسئولیت خاصی ندارم اما در تمام تمرینات تیم‌ملی حاضر می‌شدم و کاری به این نداشتم که چه کسی سرمربی تیم‌ملی است. من معتقدم هنوز هم برای من که نزدیک به 70سال دارم، چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد. در ضمن هر روز علاقه‌ام نسبت به بسکتبال بیشتر می‌شود چون یکسری مسائل وجود دارد که برایم تازگی دارد.
اما برخی از پیشکسوتان فقط در صورتی که منفعتی برایشان داشته باشد، نزدیک ورزش می‌شوند!
وقتی توقع و انتظار معقول از زندگی خود
داشته باشید، کسی با شما کاری ندارد و هر جایی که بخواهید می‌توانید بدون سروصدا بروید و از دیدن مسابقات لذت ببرید. من می‌خواهم تجربه‌ام کامل شود و همیشه به روز باشم. از نظر مالی هیچ چیزی برایم ندارد اما دوست دارم کنار بسکتبال باشم.
در دوره‌ای که شما در تیم‌ملی حضور داشتید، انگیزه مالی وجود نداشت؟
قطعا جنبه‌های معنوی خیلی بیشتر از مسائل مالی بود. آن دوره بازیکنان معرفتی و رفاقتی بازی می‌کردند و کوچکترین توقعی هم نداشتند. حتی از 15 نفری که در ابتدا برای تیم‌ملی مشخص می‌شدند، معلوم نبود که چه کسی کاپیتان است و بعد از این‌که 5نفر اصلی مشخص می‌شدند و به زمین می‌رفتند، کاپیتان را از بین خودشان
انتخاب می‌کردند.
به نظر شما چرا بسکتبال نتوانسته مثل والیبال پیشرفت کند؟
نسل طلایی بسکتبال ما 10سال قبل ظهور کرد و حتی سال 2008 به المپیک رفت، درحالی‌که والیبال هنوز به المپیک هم نرفته است. البته قبل از این در سال 1948 یک بار بسکتبال به المپیک رفته بود و این نشان از سابقه این رشته در ایران دارد. به‌هرحال یکسری اتفاقات باعث شده که در این مقطع از والیبال عقب بماند اما مطمئنم که باز هم گام در مسیر پیشرفت می‌گذارد.