رضا بژکول کارشناس‌ارشد علوم سیاسی
در گذشته دور غربی‌ها به تجربه دریافته بودند که با حفظ هویت و فرهنگ خویش می‌توانند از دستاوردهای تمدنی دیگر جوامع حداکثر بهره را ببرند، لذا تلاش کردند تا با جذب مغزهای متخصص و سرمایه‌سازان کشورهای جنوب، آنها را به سوی کشورهای خود روانه کنند و پذیرای میلیون‌ها متخصص و متفکر از سراسر آسیا به‌خصوص ایران باشند. براساس آمارهای ارایه شده سالانه 150تا 180هزار جوان تحصیلکرده از ایران خارج می‌شوند که بیشتر این مهاجران در کشورهای توسعه‌یافته زندگی می‌کنند. با این حجم از مهاجرت کشور ما در میان 193 کشور دنیا رتبه 15 را دارد. برآورد ارزش اقتصادی این مهاجرت 150میلیارد دلار در سال تخمین زده می‌شود که خود به تنهایی می‌تواند بودجه دو تا سه‌سال یک کشور را تأمین کند، این درحالی است که کشور ما امروزه نیازمند حدود 30 تا40میلیارد دلار برای سرمایه‌گذاری خارجی است. 150میلیارد دلار به تنهایی می‌تواند به اعتلای قدرت اقتصادی کشورمان کمک شایانی کند و اقتصاد بیمار ما را نجات دهد و ایران را قدرتمندتر از گذشته کند.
وقتی کشور کوچکی مانند هنگ‌کنگ در سال‌های دور توانست از یک دهکده ماهیگیری در قرن 19 به نوعی از کشور، سپس ایالتی از چین در‌آید و در دهه هفتاد به تنهایی بیش از کل درآمد هند صادرات داشته باشد، نشان‌دهنده استفاده بهینه از نیروی متخصص و تحصیلکرده و بهره‌وری بالای این کشور است، بنابراین ما هم می‌توانیم فارغ از هرگونه جزم‌اندیشی با استفاده از پتانسیل نیروی‌های متخصص و تحصیلکرده که طبق اعلام مسئولان کشور بیش از 10میلیون نفر برآورد شده، در داخل مانند هنگ‌کنگ، مالزی، سنگاپور، چین تایپه، ژاپن و کره به سرمایه‌گذاری و اقتصاد پویا دست یابیم. می‌توان از تجربه کشورهای مسلمان مثل مالزی در دوره ماهاتیر محمد رئیس‌جمهوری پیشین این کشور الگوبرداری کرد. او توانست با حفظ همه نیروهای متخصص و متفکر در جهت اعتلا و توسعه کشورش گام بردارد. او توانست با استفاده از متخصصان داخلی و بکارگیری تکنولوژی روز دنیا این هدف را تحقق بخشد. ما نیز می‌توانیم برای رسیدن به این مرحله در داخل با قدرت اقتصادی و در خارج با قدرت سیاسی نقش واقعی خود را ایفا کنیم.
می‌توان با انباشت همه نیروهای ملی و بکارگیری تخصص و حرفه آنها، منزلت ایران را در آینده نزدیک متحول کرد. استراتژی حرص در تولید و قناعت در مصرف با عزم، همت، تخصص، اعتماد و تعهد راسخ، همراه با هم‌زبانی و همدلی کشورمان را از این دوره گذار به شایستگی عبور خواهد داد.
ما می‌توانیم با گذار از این دوره پرتلاطم در خاورمیانه با توجه به جنگ‌های فرقه‌ای و حضور قدرت‌های جهانی در این منطقه، حداکثر بهره‌برداری را داشته باشیم و برای حل مشکلات عدیده منطقه به دلیل بحران جنگ بین گروه‌های تندرو و دولت‌ها درجهت احیای قدرت واقعی خود گام برداریم. این هدف درصورتی به درستی تحقق پیدا می‌کند که در داخل قدرت تعامل با همدیگر را بالا ببریم و از نقد نسبت به یکدیگر هراسی نداشته باشیم. قدرت اقتصادی و ثروت ملی را افزایش دهیم، محیط‌زیست را به اولویت اصلی خود تبدیل و برای جوانان اشتغال ایجاد کنیم تا از مهاجرت آنها جلوگیری شود. درواقع باید اصل را داخل کشور قرار دهیم، چون قدرتمند شدن داخل هم امنیت می‌آورد، هم احترام بین‌المللی، هم رضایتمندی و هم امید را در مردم زنده می‌کند. وقتی قلب‌های یک ملتی امید و شادابی داشته باشد، هیچ قدرتی توان مقابله با آن را ندارد.