موسی موسوی  عضو کمیسیون انرژی مجلس

این روزها مساله کم آبی و شدت گرفتن خشکسالی مهم‌ترین فکر و خیالی است که ذهن‌ها را به خود مشغول کرده است. گرما روز به روز شدت می‌گیرد و نگرانی ما را درباره جدی بودن بحران خشکسالی افزایش می‌دهد. ما مردمانی هستیم با سابقه چندین‌ سال تمدن اما متاسفانه گاهی برای قبول چیزهای کوچک مقاومت می‌کنیم. مثلا همین کم مصرف کردن یا به تعبیری درست مصرف کردن که مدت هاست بیان می‌شود متاسفانه آنچنان که باید در افراد به‌عنوان یک وظیفه و فرهنگ نهادینه نشده است. برای همین هم بعد از مدتی کلنجار رفتن با افراد به این نتیجه می‌رسیم که جریمه کردن می‌تواند وسیله مناسبی باشد برای این‌که فردی را به کاری وادار کنیم؛ اتفاقی که در مورد کمربند ایمنی افتاد. سال‌ها درباره آن حرف زده شد اما درنهایت هم کسی که کمربند نمی‌بست جریمه می‌شد و همین توانست افراد را ملزم کند که برای حفظ جان خود به محض نشستن درون خودرو کمربند ببندند. الان هم باید این الزام وجود داشته باشد، با این تعبیر که نه‌تنها حیات امروز ما بلکه زندگی نسل آینده هم در گرو همین درست مصرف کردن آبی است که به راحتی از کنار آن عبور می‌کنیم. به همین دلیل فکر می‌کنم که جریمه افراد خاطی و پرمصرف می‌تواند راهکار خوبی در حال حاضر باشد. اگر قرار باشد از کارهایی که مجلس در راستای مبارزه با بحران آب انجام داده است حرف بزنیم باید بگوییم ما اعضای کمیسیون انرژی مجلس همواره به این اعتقاد داشتیم که در چنین مساله‌ای
حرف زدن کاری از پیش نمی‌برد. درواقع حرف زدن و تبلیغ کار رسانه است. ما باید بیشتر روی بحث بودجه متمرکز شویم تا سرمایه‌گذاری‌ها در زمینه تأمین و تولید آب افزایش پیدا کند. اگرچه سیاست مجلس هم همواره صرفه جویی بوده و تأکید کرده که باید از طریق فرهنگ‌سازی هم این مسأله را درون افراد نهادینه کنیم اما بازهم باید به صورت جدی‌تر و فراتر از حرف وارد میدان شویم و تمام این مدت هم دغدغه این را داشتیم که با یک اقدام اصولی و بنیادی بتوانیم کاری از پیش ببریم، البته قرار نیست همه تقصیرها را گردن افراد و خانواده‌ها بیندازیم و بگوییم هیچ مشکل دیگری در کشور وجود ندارد. اتفاقا خیلی از شبکه‌های آبرسانی
درحال حاضر فرسوده هستند، البته این فرسودگی در روستاها بیشتر وجود دارد. ما عقیده داریم که در وزارت نیرو درحال حاضر خلأ قانونی وجود ندارد که مجلس بخواهد ورود و آنها را پر کند اما تلاش می‌کنیم که همه توان خود را بگذاریم و به وزارت نیرو و شرکت آب و فاضلاب کمک کنیم تا بتواند مشکلاتش را به راحتی پشت سر بگذارد، البته که ما قبول داریم تولید آب به مراتب هزینه بیشتری نسبت به آن چیزی که مردم پرداخت می‌کنند، دارد اما همان‌طور که گفتم نمی‌توان به راحتی آن را به مردم تحمیل کرد. مسأله گرانی همیشه مردم را نگران کرده است. حتی وقتی زمزمه‌های آن مطرح می‌شود. در چنین حالتی حتی مسئولان هم سعی می‌کنند که خیلی بااحتیاط حرف بزنند و موضع‌گیری کنند. مردم مشکلات معیشتی زیادی دارند و نمی‌توان بدون مقدمه اعلام کرد که آب باید گران شود. شاید برای چنین کاری بهتر باشد که خیلی صادقانه با مردم حرف بزنیم. این‌که توضیح دهیم گران شدن بدون‌شک صرفه‌جویی را هم در پی خواهد داشت و این قانون بیشتر برای مشترکین پرمصرف خواهد بود. یعنی پول آب را براساس استفاده هر خانوار به صورت تصاعدی بالا ببریم تا همه بدانند که باید تا یک حد مجاز آب مصرف کنند. حتی یک جاهایی نیاز است که به جریمه نقدی اکتفا نکنیم. مثلا اگر یک خانواده متمولی به پول آب اهمیت نداد و برایش مهم نبود که چقدر جریمه می‌شود، آب خانه‌اش را قطع کنیم تا متوجه شود آبی که استفاده می‌کند متعلق به یک کشور است. از طرفی وزارت نیرو و شرکت آبفا باید توضیح دهد که اگر با بالا بردن بهای آب یا به تعبیری واقعی شدن قیمت آب، خیلی از مشکلات حل خواهد شد و بافت‌های فرسوده نوسازی می‌شود و ترمیم و مرمت شبکه آبرسانی ایجاد خواهد شد، می‌توانیم از گران شدن تعرفه آب به‌عنوان یک راهکار نام ببریم و مردم را قانع کنیم که این کار به نفع خودشان و نسل‌های بعدی خواهد بود.