|  آزاده حیدریان  |   داوطلب اهدای عضو   |

به همت «طرح نو» در روزنامه شهروند، فرصتی پیش آمده تا بتوانم داستان این‌که چطور به جرگه اهداکنندگان عضو پیوستم، را تعریف کنم.  داستان من هم مانند  بسیاری دیگر از افراد است که در این مسیر گام گذاشته‌اند. نخستین‌بار یکی از دوستانم پیشنهاد داد که کارت اهدای عضو بگیرم. آن زمان‌ سال اول دانشگاه بودم. نمی‌دانم چرا اما به محض این‌که خواستم فرم را پر کنم و رضایت دهم که بعد از مرگم اعضای بدنم اهدا شود، ترسیدم و منصرف شدم. آن زمان به تنها چیزی که فکر می‌کردم این بود که ممکن است این کار مرگم را جلو بیندازد. برای همین بود که تا مدت‌ها از انجام این کار منصرف شدم. سال‌ها گذشت و من دیگر به این موضوع فکر نکردم تا این‌که دو‌سال پیش یک آتش‌نشان به نام «امید عباسی» علاوه بر این‌که جان یک نفر را در آتش نجات داد دچار مرگ مغزی شد و بعد هم اعضای بدنش را اهدا کردند. اتفاقی که برای امید افتاده بود تا مدت‌ها ذهنم را درگیر کرد. به این فکر می‌کردم که یک نفر تا چه اندازه می‌تواند مرگ باشکوهی داشته باشد. خودش می‌میرد اما همزمان جان چندین نفر را نجات می‌دهد. حتی به این فکر می‌کردم اینطور مردن داغ را برای خانواده هم کمتر می‌کند. افتخاری درون این مرگ وجود دارد که دلِ آدم را تسکین می‌دهد. بعد از این فکرها بود که دوباره رفتم و کارت اهدای عضو گرفتم. یادم هست برای بار دوم که فرم را پر کردم اصلا به مردن فکر نکردم و تنها چیزی که دلم می‌خواست این بود که مرگ بیهوده‌ای نداشته باشم. بعد از آن هم خیلی از دوستانم را تشویق کردم که کارت اهدای عضو بگیرند. متاسفانه بسیاری از افراد درک درستی از این ماجرا ندارند. همه فکر می‌کنند مرگ، آن هم مرگ مغزی اتفاقی است که همیشه برای همسایه می‌افتد و خودشان هیچ وقت به آن دچار نمی‌شوند. برای همین هم این مسائل را جدی نمی‌گیرند. متاسفانه در این سال‌ها هم تبلیغات خوبی نشده. یک وقت‌هایی تلویزیون آن هم در ایام عزاداری یک فیلم تلویزیونی پخش می‌کند که درباره اهدای عضو است اما همان فیلم‌ها هم آن‌قدر تلخ و اشک‌آور است که همه کانال تلویزیون را عوض می‌کنند چون حوصله دیدن درد و غصه را ندارند. معتقدم چنین کاری باید در فضایی آرام و منطقی صورت بگیرد. نباید احساسات مردم را جریحه‌دار کنیم تا آنها تصمیم بگیرند کار خوبی انجام دهند. ما همیشه در زمینه تبلیغات و فرهنگ‌سازی مشکل داشتیم. این هم یکی از آن مواردی است که فکر می‌کنم درباره‌اش خوب عمل نکردیم و می‌توانیم از این به  بعد بهتر عمل کنیم و افراد بیشتری را تشویق کنیم که کارت اهدای عضو بگیرند.