بیاموزی از عاقلان حسن خوی نه چندان که از جاهل عیب جوی

ز دشمن شنو سیرت خود که دوست هرآنچ از تو آید به چشمش نکوست

وبال است دادن به رنجور قند که داروی تلخش بود سودمند

ترش روی بهتر کند سرزنش که یاران خوش طبع شیرین منش

از این به نصیحت نگوید کست اگر عاقلی یک اشارت بست