|  نغمه دانش  |   دبیر فرهنگ خبرگزاری مهر   |

همان‌طور که پیش از این هم در گزارش‌ها و گفت‌وگوها بدان اشاره شده در شرایطی که امکانات هنری کشور به شدت محدود است و سالن‌های فعال در زمینه موسیقی و تئاتر کم هستند باید دید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در تعامل با دیگر نهادهای متولی هنر مثلا شهرداری‌ها چه افقی را برای هنر کشور و سلیقه هنری مردم ترسیم کرده است که ذیل آن برای بزرگترین سالن‌های هنری کشور این‌گونه برنامه‌ریزی کرده است. آیا دراختیار قرار دادن بزرگترین تالار هنری کشور به گروه‌های هنری کم‌تجربه به نوعی سیاست کلی هنری کشور را به بیراهه نمی‌برد؟ به نظر می‌رسد پیشی گرفتن نگاه اقتصادی به نگاه فرهنگی باعث‌شده در اتفاقات اخیر مبنا بر این باشد که چه اجراهایی بیشترین مخاطب را دارد و با بلیت‌هایی که بعضا به رقم‌های بالای ۱۰۰‌هزار تومان هم می‌رسند می‌توان چقدر درآمد داشت. نگارنده در چند ماه اخیر در تعداد قابل توجهی از اجراهای تالار وحدت حضور یافته و قطعا از سال‌های دور نیز از مخاطبان برنامه‌های این تالار بوده‌ام. تغییر رویه در نوع اجراهایی که اخیرا در تالار وحدت روی صحنه می‌رود باعث شده نوع مخاطبان این تالار نیز تغییر کند. در شرایطی که پیش از این تقریبا غیرممکن بود که مخاطبان تالار وحدت هنگام اجرا تلفن‌های همراه خود را روشن نگه داشته و دایما مشغول عکسبرداری و فیلمبرداری باشند ولی این روزها فیلمبرداری و عکسبرداری با تلفن‌همراه در تالار وحدت امری عادی شده است و مسئولان سالن که افراد را از این کار بازمی‌دارند دیگر توان مقابله با تعداد بالای این افراد را ندارند. اگر شما مخاطب حرفه‌ای هنر باشد می‌دانید که لذت مواجه با اجرای زنده بسیار بالاتر از دیدن آن اثر از پشت صفحات موبایل است؛ فیلم‌ها و عکس‌هایی که بیشتر برای انتشار در صفحات مجازی گرفته می‌شوند. دست‌هایی که برای فیلمبرداری بالا رفته‌اند و زنگ خوردن تلفن و پاسخ دادن به آن‌ که پیش از این در بین مخاطبان تالار وحدت دیده نمی‌شد، این شب‌ها چندان رفتار نادرستی به نظر نمی‌رسد. اشاره‌ای بسیار مختصر به فرهنگ تماشای یک اجرای هنری از این جهت بود تا مقایسه‌ای باشد بین کسانی که از مخاطبان قدیمی سالن‌های مطرح هنری هستند با کسانی که به دلیل نوع هنری که مورد علاقه‌شان است نیاز به سالن‌هایی متفاوت دارند یا حتی اجراهایی در فضای باز را بیشتر می‌پسندند. اگر تالار وحدت را قدرت سخن گفتن بود حتما گواهی می‌داد که حجم جیغ و دست و هورایی که در چند ماه اخیر به خود دیده است از بسیاری از اجراهایی که قبلا به خود دیده، بیشتر است. به‌هرحال امید می‌رود وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مشخصا علی جنتی توجهی به این مسأله داشته باشد که سیاست‌گذاری کلان عرصه تئاتر و موسیقی چگونه است و در همین راستا تقسیم امکانات بین گونه‌های مختلف موسیقی و همچنین سبک‌ها و افراد مختلف در تئاتر باید به چه شیوه‌ای انجام گیرد.