120 سال پیش، برابر با هجدهم خرداد 1274 خورشیدی، سعید نفیسی، استاد دانشگاه، دانش‌پژوه، ادیب، تاریخ‌نگار، نویسنده، مترجم و شاعر بنام ایرانی در تهران به دنیا آمد. تسلط نفیسی به تاریخ و ادبیات ایران، باعث شد آثار تازه و پژوهش گرانه‌ای خلق کند. او تعداد بسیاری از متن‌های منثور و منظوم فارسی را به شیوه‌ای علمی منتشر کرده و از گمنامی بیرون آورد. این میان کتابخانه شخصی و کم‌مانندی که به مرور زمان فراهم ساخته بود به او این امکان را می‌داد که به مهم‌ترین مآخذ تاریخی و ادبی دسترسی داشته باشد. نفیسی همچنین از بنیانگذاران مکتب نثر دانشگاهی است. از جمله ویژگی این نثر پیراستگی عبارات در لفظ و معناست، به طوری که نویسنده می‌کوشد، اندیشه خود را چنان ساده بیان کند که عبارات او از هر گونه پیچیدگی دور بماند و به جای زیورهای بیهوده لفظی، از استحکام دستوری بهره گیرد. نفیسی را معمار نثر جدید معاصر ایران نامیده‌اند که این تبحر و چیرگی، ناشی از احاطه کامل او به زبان‌های یونانی، لاتین، فرانسه، روسی، اردو، پشتو، عربی و فارسی است.